Στον Νικόλα
Να τρώτε φύλλα της μουριάς, αν θέλετε
Η μύξα σας να γίνει από μετάξι.
Και προπαντός να ‘στε σκουλήκια. Που έρποντας –
Και τα λοιπά και τα λοιπά.
Τι ανήθικη, τι ευτελής που γίνεται
Συχνά η φύση! Ορίστε μας,
Πώς ν’ αμολήσεις νήπιο στους αγρούς
Να το διδάξουν ποιοι;
Γλειψιματίες κισσοί φτηνιάρες πεταλούδες
(Ρουφούν στα χείλια τούς ανθούς και χάνονται)
Δέντρα που εκεί που σου κουνούν τα φύλλα, αιφνίδια
Κόβουνε ύπνους νηνεμίας, τα αγενέστατα.
Και να ‘ταν μόνο δέντρα; Ομοταξίες ολόκληρες
Του ζωικού
Το ΄χουνε ρίξει στα σκληρά και αποχαυνώνονται
Με χειμερία. (Προσέξατε,
Δεν μνημονεύω εδώ ούτε τη βία ούτε το σεξ
Που, αντί για ωραίες προσευχές, ακούγονται
Κάθε λογής ξεσκίσματα στην αίθουσα
Και ολολυγμοί).
Δεν είναι αυτό σχολείο για μικρά παιδιά. Να κλείσει.
Αντώνης Φωστιέρης
από τη συλλογή Η σκέψη ανήκει στο πένθος, 1996
Αναρτήσεις
3 σχόλια:
Φυσικά (!) συμφωνώ με τον ποιητή. Και οφείλω να παρατηρήσω ότι η Τζούλια και ο Νίκος βγάζουν συχνά τα παιδιά των σχολείων τους στη φύση. Να την απολαύσουν (λέει) και να διδαχτούν (τι;).
Χώρια που από μια φυσική (!) φωτιά καίγονται περισσότερα δάση από εκείνα που πυρπολούν χιλιάδες εμπρηστές.
Μα, είναι μάθημα αυτό, καλοί μου δάσκαλοι;
τώρα που το λες, Τόλη,
αρχίζω να προβληματίζομαι με τις διδακτικές πρακτικές μας.
μάλλον έχεις δίκιο.
"πολύ επικίνδυνη" η φύση.
από δω και πέρα όλες οι δράσεις μας,
μέσα στην πόλη,
μες στους ανθρώπους.
δεν υπάρχουν εκεί, σκουλήκια έρποντα,
ούτε κισσοί που αναρριχώνται και ισοπεδώνουν ξένες πλάτες.
όσο για δέντρα που σου κουνούν τα φύλλα και μετά - σιωπούν - κάνοντας πως δεν σε ξέρουν
- τα αναιδέστατα -
(για να στη φέρουν από πίσω;), τέτοια φυσικά δεν υπάρχουν στην κοινωνία εκεί έξω........................
εκπληκτικό ποίημα , Τόλη
αυτή η ειρωνία του (που με τρελαίνει),
ξέρεις φαντάζομαι
ποιον μου θυμίζει...
Πολύ ωραία η εικόνα της Τζούλιας.
Ε, ναι, Νίκο μου, στην πόλη είναι «όμορφος κόσμος, ηθικός, αγγελικά πλασμένος».
Ξέρω ότι είσαι Καβαφικός αλλά μάλλον σε άλλον αναφέρεσαι. Κι εγώ είμαι πολύ νυσταγμένος για να σκεφτώ τώρα. Ες αύριον.
Δημοσίευση σχολίου