Δευτέρα 2 Φεβρουαρίου 2009

Το ταξίδι των ωρών

Είναι κάποιες νύχτες μάταια θλιβερές
Και κάποιες μέρες
Π' αρμενίζουν μες στον χρόνο σα νωθρές
γαλέρες.

Πάντα κάποιοι ανέμοι νότιοι δυτικοί
Τις κυβερνάνε
Και χωρίς σκοπό σε πέλαγο πλατύ
κυλούν και πάνε.

Είναι πάλι κάτι ώρες αδειανές
Βουβές και κρύες
Που στα κύματα χορεύουν σαν τρελές
τρελές σχεδίες.

Κι είναι κάποιοι κουρασμένοι ναυαγοί
Που ως να πεθάνουν
Ονειρεύονται να φτάσουν σε μια γη
- Αλλά δε φτάνουν.

Αντώνης Φωστιέρης
από τη συλλογή Το μεγάλο ταξίδι, 1971

10 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Να μου επιτρέψεις το σχόλιό μου να το δανειστώ από τις ετικέτες σου.
Όνειρο και ουτοπία. Δ
Δεν βρίσκω κάτι πιο επιτυχημένο για το όμορφο αυτό ποίημα.

Poet είπε...

Δεν ξέρω αν είναι στη φύση των ονείρων να μένουν ανεκπλήρωτα. Πάντως, το τελευταίο τετράστιχο μου ταιριάζει. Κάποτε χρησιμοποιούσα το ψευδώνυμο utopia.

Και να σκεφτεί κανείς, Λίλιαν, ότι ο Αντώνης Φωστιέρης δημοσίευσε αυτή τη συλλογή μόλις στα 18 του.

Ανώνυμος είπε...

Πώς να νιώθει ένας άνθρωπος στην ωριμότητά του όταν ήδη στα 18 έχει αντιληφθεί την έννοια της ουτοπίας; Απέραντα αδειανός ή μήπως απέραντα γαλήνιος;
Φιλοσοφικό το ερώτημα εξ αφορμής και μόνο αυτής της πληροφορίας που μας έδωσες για τον ποιητή.

Ιορδανίδου Όλγα είπε...

Χαμένη μέσα σε κάποιες τέτοιες μέρες τον τελευταίο καιρό δεν μου μέναι παρά να αναρωτιέμαι:Αραγε γιατί;
Καλησπέρα Poet.Αγαπημένος ποιητής ο Φωστιέρης.Πολύ..

Poet είπε...

Μακάριος εκείνος που νιώθει απέραντα γαλήνιος, Λίλιαν. Δεν ξέρω αν υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι στην εποχή μας. Ίσως οι ασκητές, οι ερημίτες.

Ελπίζω ο Φωστιέρης να έχει βρει τον δρόμο γιατί στα δικά μου εφηβικά ερωτήματα δεν έχει δοθεί ούτε μία απάντηση.

Poet είπε...

Καλησπέρα, Carpe diem. Xαίρομαι που ο Φωστιέρης είναι ένας από τους αγαπημένους σου ποιητές. Άρχισα από την πρώτη του συλλογή και θα συνεχίσω με τις πιο πρόσφατες. Ελπίζω να ανακαλύψεις ωραία ποιήματά του που δεν τα είχες διαβάσει.

Τζούλια Φορτούνη είπε...

πραγματικά με εξέπληξε αυτή η γραφή του Αντώνη Φωστιέρη που διάλεξες να ξεκινήσεις Τόλη.
και πόσο μάλιστα μετά από την πληροφορία ότι το έγραψε στα 18 του χρόνια...
παρόλο που τον διαβάζω από το 87, όταν σε τυχαίες βιβλιαγορές έπεσε στα χέρια μου το 'θα και το να του θανάτου' και αργότερα ως αναγνώστρια της Λέξης...
κι έχει πολύ ενδιαφέρον τελικά αυτή η αναδρομή στις πρώτες εικόνες, στα πρώτα βήματα...
για άλλη μια φορά σ΄ ευχαριστώ για αυτές τις σημαντικές εμπειρίες ανάγνωσης που μας προσφέρεις

Poet είπε...

Mε τα μικρά αυτά αφιερώματα στους ποιητές, προσπαθώ να δώσω μιαν αντιπροσωπευτική εικόνα του έργου τους, Τζούλια. Για έναν ποιητή όπως ο Φωστιέρης, με μια θητεία σχεδόν 40 ετών στην ποίηση, δεν μπορώ παρά να ακολουθήσω τα βήματα του από την πρώτη εμφάνισή του ως σήμερα. Από τον αρχικό τρόπο γραφής του ως τον πιο εκλεπτυσμένο αργότερα. Φυσικά, η έμφαση θα δοθεί στην ποίηση της ωριμότητάς του.

Πες πως είμαστε μια καλή παρέα αργά το βράδυ δίπλα στο τζάκι, που πίνουμε και διαβάζουμε ωραία ποιήματα. Ίσως και για ν' αντέξουμε τον πόνο της ζωής. Το ευχαριστώ λοιπόν τώρα ανήκει στον Αντώνη Φωστιέρη.

το πετάλι είπε...

ή
για να αντέξουμε
"το δώρο της ζωής"

την καλημέρα μου, Τόλη

Poet είπε...

Καλημέρα, Νίκο. Ναι, δεν υπάρχει πιο ελεεινός τοκογλύφος από την ίδια τη ζωή. Τα δώρα της είναι προσωρινά και τα πληρώνεις με αίμα.