Μέχρις εδώ την έβγαλα
Σαν άλογο κούρσας
Κράτησα με τα δόντια
Τη φόρμα όπως αυτοί την εννοούν
Δεν έτρεχα όμως πάντα
Ίσως δε χρησιμοποιήθηκα όπως θα ’πρεπε
Ένιωθα τη φροντίδα
Η τροφή ήτανε ζυγισμένη
Αυτοί που με καβάλησαν
Χωρίς ιδιαίτερο βάρος
Τα άλλα ζώα
Έδειχναν κατανόηση
Άλλοτε φθόνο
Δε θα ’λεγα αγάπη
Ώσπου ήρθε το παϊτόνι
Ένας σταβλίτης με έσυρε παράμερα
Και με πετάλωσε
Κάρφωσε δηλαδή τα πόδια μου
Κι αυτό δεν έδινε πια πόνο
Στην πόρτα όμως
Διέκρινα το σχήμα του Πατέρα
Με οίκτο τελετουργικό
Γέμιζε το περίστροφο.
Θέμης Λιβεριάδης
από την συγκεντρωτική έκδοση
Ο θάνατος του ζώου Ι, 1958 - 1988, 1989
Αναρτήσεις
10 σχόλια:
Δυσκολεύτηκα με τούτο τον σχολιασμό.Είναι που το θέμα του θανάτου έχει μέσα του τόσο πολύ από ζωή.Θα σου καταθέσω σκέψεις, σκόρπιες, με την ελπίδα πως θα τις πάρει ο άνεμος και θα χαθούν.Είναι τυχαίο που κι ο θεός πατέρας είναι;Οι μανάδες συγχωρούν πολύ πιο εύκολα. Ισως είναι πάλι που γνωρίζουν από πρώτο χέρι τι θα πει στ' αλήθεια αμαρτία.Καθώς γεννούν θεούς και όσο κι αν το παλεύουν τους παραδίδουν ενήλικες θνητούς.Υπάρχει μεγαλύτερη αμαρτία από αυτή. Ο θάνατος θα'θελα να' ναι σύντροφος, πέρασμα, γνώση. Αλλά πάλι ποια είμαι εγώ για να θέλω κιόλας.Μια μήτρα που' χει γεννήσει δυο θεές.Βαριά η ευθύνη.Σαν έρθει η ώρα πρέπει να μπορώ να ακτινοβολώ ελπίδα, πρέπει να μπορώ να πείσω πως η ζωή είναι δώρο.Ουφ, στα είπα , να και άλλο δεν έχει. Καληνύχτα
και πώς να μη συγκινηθεί κανείς από την τραγικότητα της ανθρώπινης μοίρας;
καταπληκτική η γραφή του Θέμη Λιβεριάδη...διαβάζοντάς το θυμήθηκα το "σκοτώνουν τα άλογα όταν γεράσουν" που με έχει συγκλονίσει στα φοιτητικά μου χρόνια...
Λυπάμαι πολύ αλλά δεν επιτρέπω στον Αίολο να αλωνίζει εδώ, Carpe diem. Το σχόλιό σου θα παραμείνει ακέραιο.
Εγώ τρέφω βαθύ σεβασμό προς τη γυναίκα και βαθύτερο προς τη μητέρα και θα περάσω το μπαλάκι κατευθείαν στον Θέμη, που πιστεύω ότι μας παρακολουθεί με μεγάλο ενδιαφέρον. Εξ άλλου ο ποιητής και το άλογο κούρσας είναι εκείνος. Και ο πιο αιρετικός.
Θέμη της Αγίας Τριάδας, σε περιμένουμε με κομμένη την ανάσα.
Καλησπέρα, Μωβ. Πάτησες το κουμπί λίγο πριν από μένα.
Πρόσθετο κίνητρο τώρα, Θέμη, για να κάνεις την εμφάνισή σου.
ή σαν τον ξεπεσμένο πρωταγωνιστή
που τον κλωτσούν από το σανίδι
σαν έρθει η ώρα...
"Οι περασμένες μέρες πίσω μένουν,
μια θλιβερή γραμμή κεριών σβησμένων"·
(Κ.Κ)
Πάντα ή σχεδόν πάντα καβαφικός ο σχολιασμός σου, Νίκο. Τα έχει πει όλα, έτσι;
ναι, Τόλη, συμφωνώ,
τα έχει πει όλα ο άνθρωπος...
Σας χαιρετώ εγκάρδια ευχαριστώντας για τις εικόνες, την μουσική και την συγκίνησή σας – Είμαι με…ίωση ! – Όταν…ιαθώ εντελώς ίσως «ανταμώσουμε» πάλι εκτός αν…με πυροβολήσει ο πατέρας ή…με κατασπαράξει το «σκυλί».
Καλώς όρισες, Θέμη της... Αγίας Τριάδας. Χαίρομαι που ήρθες να μας μιλήσεις «δια ζώσης» και όχι μόνο μεσα από τα ποιήματά σου.
Περαστικά!
Γεια σου, Θέμη. Εδώ στο βάθος που μίλησες, δεν θα σε δουν και πολλοί. Να επανέλθεις λοιπόν.
Τα ποιήματα εξευμενίζουν τους ιούς κι όλα τα άγρια θηρία, οικιακά και άλλα. Κι εκείνα που κατοικούν στη φαντασία μας.
Δημοσίευση σχολίου