Σκοτεινό φεγγάρι,
σκοτεινή η κατάδυσή σου στο βυθό
μέχρι πέρα στα νερά του νεκρομαντείου
τι να μαρτυρήσουν πια οι νεκροί
μπερδεύονται στα φύκια οι ψυχές
και το πράσινο αίμα των ψαριών
δε μιλάει για τη φωτεινή αντανάκλαση.
Φυσαλίδες μικρές ή μεγάλες
ανεβαίνουν στη θαμπή επιφάνεια
φτάνουν ως το κτίριο του παλιού σχολείου
με ορθή απομένουσα μόνη την πρόσοψη
και από τα παράθυρα που χάσκουν
περνούν σκιές οι ώρες του παρελθόντος χρόνου.
Σκοτεινό φεγγάρι
τούτη τη νύχτα που αναδύομαι
συνόδεψε την κίνησή μου προς την έξοδο
μην κοιτάζεις τη φθορά της ύλης μου
τόσο φυσική άλλωστε σε στοές νεκρομαντείου,
στις υπόγειες ατραπούς του νερού.
Έλα εδώ που συμβάλλει ο Αχέροντας
με το πρώτο φως τη μέρας,
εδώ που ανεπαίσθητα γέρνει η ζυγαριά
στο μέρος της ζωής.
Δες με πώς αφήνομαι
στη δίνη αυτού του ρεύματος και ανεβαίνω.
Δες με πώς ορθή
με τεντωμένο το κεφάλι πίσω
με τα ρουθούνια στην αναμονή του αέρα
τείνω στην επιφάνεια, βγαίνω.
Κι άσε το φως σου να γελάσει, σκοτεινό φεγγάρι.
Λυγιά, Θεσσαλονίκη, Λονδίνο, Βέροια 1996-1999
Κούλα Αδαλόγλου
Από τη συλλογή Μαθητεία στην αναμονή,
Δύο ποιητικές αφηγήσεις ενδοσκόπησης, 2001
Αναρτήσεις
10 σχόλια:
Ένα πολύ δυνατό ποίημα της Κούλας Αδαλόγλου. Το καλύτερό της ίσως ως τώρα.
Κι άσε το φως σου να γελάσει, σκοτεινό φεγγάρι.
Μ' αρέσει πολύ, Τόλη,
Την καλημέρα μου.
πραγματικά πολύ δυνατό ποίημα...
καλημέρα Λίνα και Τόλη...
καλημέρα στην όμορφη παρέα,
εμείς δουλεύουμε κι εσείς σχολιάζετε πουλάκια μου!
α! ρε τυχεροί που είστε!
εξαιρετικό το ποίημα της Αδαλόγλου,
το καλύτερο
- από όσα πραγματικά πολύ αξιόλογα - έχουμε δει μέχρι τώρα...
Παρακαλώ πολύ, δεν εργάζεστε μόνο εσείς, Νίκο! Μια ζωή αγκαλιά με το σατανικό μηχάνημα, ευτυχώς που είναι και το λιβάδι, ο πλοηγός, οι στιγμές και τόσα άλλα για να αλλάζουμε εντυπώσεις, πού και πού. :-)
Φρόντισα, Νίκο, εκτός από τα ποιήματα, η παρέα να έχει όλες τις ειδικότητες. Η Τζούλια, εσύ και ο Τάσος μορφώνετε τα παιδιά μας, η Maria Jose μας γιατρεύει στον νοσοκομείο της (το ίδιο και η Carpe diem, νομίζω), η Margo μας φέρνει μια δροσερή πνοή του Αιγαίου, η Λίνα μεταφράζει την αγωνία και το μεράκι μας σε ξένες γλώσσες.
Επιπλέον, η Λίτσα μας υπενθυμίζει την επανάσταση και η Πεταλούδα τη χώρα των παραμυθιών, η Pandora ανοίγει το μαγικό κουτί της για να φτερουγίσει η ελπίδα. Τι άλλο να ζητήσουμε;
Αυτοί και οι άλλοι κι όλοι μαζί μας προσφέρουν το ζεστό τους χνώτο. Βλέπω τη μοναξιά να χάνεται στο βάθος με σκυμμένο το κεφάλι. Μην παραπονιέσαι λοιπόν. Η εργασία με τα παιδιά είναι ευλογία.
Σκέφτομαι τώρα ότι, αν ήταν να αρχίσω τη ζωή μου απ' την αρχή,μάλλον δάσκαλος θα γινόμουν.
Και αιώνιος μαθητής όμως ταυτόχρονα. Γιατί οι καλύτεροι δάσκαλοι είναι τα ίδια τα παιδιά.
Ιδιαίτερα εκφραστική η εικόνα σου, Τζούλια. Είμαι βέβαιος ότι θα συμφωνήσει και η Κούλα.
Η Κούλα Αδαλόγλου με πήρε τηλέφωνο νωρίτερα για να μου πει ότι έχει ένα πρόβλημα με τον υπολογιστή της και γι' αυτό δεν έχει επικοινωνήσει μαζί μας ακόμη. Ο δαίμων του διαδικτύου είναι αντιποιητικός.
Τόλη συμφωνώ,
είναι ευλογία η εργασία δίπλα στα παιδιά.
το ρόλο αυτόν άλλωστε τον επέλεξα δεν με επέλεξε.
είναι ένα πανηγύρι η καθημερινή επαφή με τα παιδιά.
οι μόνες στιγμές που κουράζομαι κάπως,
είναι όταν έχω να αντιμετωπίσω τους μεγάλους.
εκεί τα πράγματα ζορίζουν λίγο...
όταν λοιπόν ζορίζομαι...
πετάγομαι μια βόλτα μέχρι τον πλοηγό,
μαζεύω κανένα λουλουδάκι στο λιβάδι,
ρίχνω και λιγο κάρβουνα στο blogaki του σχολείου μου,
και
έτοιμος πάλι για "παιγνίδι" με τα παιδάκια...
Σε ζηλεύω, Νίκο. Μοναδική παρηγοριά μου ότι αρνήθηκα να μεγαλώσω. Κι ότι αυτή την εβδομάδα θα πάρω πάλι μια γεύση από τον δικό σου κόσμο στα δύο γυμνάσια/λύκεια της Θεσσαλονίκης όπου είμαι καλεσμένος.
Δήθεν για να μιλήσω εγώ στα παιδιά αλλά στην ουσία για να τα δω, να τα ακούσω και να τα χαρώ. Και με δωρεάν είσοδο, για φαντάσου.
Δημοσίευση σχολίου