Τετάρτη 7 Ιανουαρίου 2009

H σχετικότητα της θεωρίας


Όταν σβήνουν τα φώτα
Βγαίνουν οι κατσαρίδες
Οι περισσότερες απέκτησαν φτερά
Μπορούν να φτερουγίσουν όπως ο φόβος
Ωστόσο σπάνια πετούνε μα προτιμούν να σέρνονται
Σε περίπτωση ολοκληρωτικής καταστροφής
Αυτές θ’ αποδειχθούνε πιο ανθεκτικές
Έχουν τις περισσότερες πιθανότητες
Για επιβίωση ή μετάλλαξη
Σε βόθρους πάντα και υπονόμους
Κι όμως είναι πολύ ευάλωτες
Μπορείς να τις συνθλίψεις με το πέλμα σου
Εάν υπερνικήσεις αναστολές και σιχαμάρα
Για ’κείνο το λυτρωτικό το κρατς

Ο σκύλος παρατηρεί επίμονα
Με το σαγόνι κολλημένο στο δάπεδο
Τα καστανά τα μάτια του
Ίδια απόχρωση με τη δική τους πανοπλία
Τα στρέφει ερωτηματικά σε ’μένα
Αν θέλω να σταματήσει
Τη βιαστική και διαγώνια πορεία τους
Αυτήν που τόλμησαν απόψε ως εδώ
Στο χώρο το δικό μας – τάχα
Αυτόν που συνηθίσαμε κι αποκαλούμε living room

Τρέμω στη σκέψη κάποτε
Αυτές μονάχα θα περιδιαβάζουν τα γραπτά μας
Σκέπτομαι και το θάνατο
Που κατά κάποιο τρόπο είναι θέμα όγκου
Μια μαζική υπόθεση.

Θέμης Λιβεριάδης
από τη συλλογή Η κηδεία του εγώ, 2005

6 σχόλια:

Poet είπε...

Σκέφτομαι ότι το ποίημα αυτό του Θέμη είναι κατά βάθος αισιόδοξο.
Υποδηλώνει μια κάποια ανθρώπινη, και ιδίως συγγραφική, αυταρέσκεια.

Τίποτα δεν θα περιδιαβάζει τα γραπτά μας. Γιατί, απλούστατα, θα έχουν γίνει σκόνη. Όλα θα έχουν γίνει σκόνη. Είναι απλώς θέμα χρόνου. The dust of time, όπως ονομάζεται και η εξαίσια μουσική της Καραϊνδρου.

Poet είπε...

Eμπνευσμένος ο εφιάλτης της εικόνας σου, Τζούλια. Εγώ όμως επιλέγω το χελιδόνι στην κάτω δεξιά γωνία. Χωρίς κανένα δισταγμό.

Τζούλια Φορτούνη είπε...

και καλά κάνεις Τόλη...είναι η τελευταία μας ελπίδα...γιατί τελικά ένα χελιδόνι μπορεί να φέρει την άνοιξη μες στην καρδιά του χειμώνα

Αγγελικούλα είπε...

Πόσο δίκιο έχεις, Τζούλια, ένα χελιδόνι, ένα άγγιγμα, μια ζεστή φωνή, μια γλυκειά κουβέντα, και ο ήλιος ξεπροβάλλει για να λιώσει τους πάγους.

Την καλησπέρα μου.

Τζούλια Φορτούνη είπε...

ναι ...ένα χελιδόνι ξέχάστηκε και στα σύρματα και δεν αποδήμησε μαζί με τ΄ άλλα πουλιά. Έρχεται μερικές φορές και μας χτυπάει το τζάμι...φτάνει να το ακούμε...

καλησπέρα Λίνα...

Poet είπε...

Kαλησπέρα, Τζούλια και Λίνα. Παμψηφεί λοιπόν το χελιδόνι. Εγώ το ακούω ακόμη κι όταν δεν χτυπάει το τζάμι. Γιατί ξέρω ότι κάπου υπάρχει και κάποτε θα φανεί.