Γιατί δε γράφεις τίποτα για μένα; Για όλους έγραψες. Είχε καιρό να ’ρθει. Κάθισε στη γνωστή της θέση και με κοίταζε. Εσύ είσαι όλες μου οι στιγμές, της είπα. Γέλασε το γλυκό της πρόσωπο. Έλα, λοιπόν, κοντά μου, μίλα μου.
Σου ’κανα έναν καφέ, όπως τότε.
Έχω δικαίωμα να προσθέσω
κάμποσες γρίλιες να περνάει το φως.
Έτσι μου είπαν.
Επιφυλάσσομαι.
Έχουμε κάτι πιετάκια στον εγκέφαλο.
Εκεί τον δίπλωσα τον πανικό, προσεχτικά.
Κάποιες φορές όμως ξεγλιστρά,
ορμάει ο φόβος θηριώδης.
Κομμάτια η λογική μου.
Πετάγομαι στο δρόμο, πρώτη στο γραφείο.
Τι ύφος αλλόκοτο είναι αυτό, ανίδεοι με πειράζουν,
ερωτευμένη στα σαρανταφεύγα σου, δε λέει.
«Περνάνε πάνω μας τα τροχοφόρα». Τελείωνε ο καιρός
με κρίσεις άγχους. Χορέψαμε, ζεϊμπέκικο ένα βράδυ.
Χορεύεται ο πόνος ο παλιός.
Σ’ έκρυψα εδώ σε μία θλίψη, ύστερα σ’ έναν υπαινιγμό.
Ξέφευγε πάντοτε ατίθαση μια τούφα απ’ τα μαλλιά σου, ασημιά.
«Κι εσύ μου λες μας περιμένει μπόρα». Ο νέος πόνος.
Με πλούσιους χυμούς φρικτούς δηλητηριώδεις.
«Και με τραβάς σε καμπαρέ υγρό».
Έρχονται αθόρυβα τα βήματα απ’ τα μικρά σου πόδια
τραβούνε τις κουρτίνες, με τραβούν στο φως.
Παίζει το φως παιχνίδια, μεταλλάσσεται.
Γίνεται σχέδιο ψυχεδελικό
Γίνεται πορφυρό και μαύρο
Γίνεται γκρι
Γίνεται προϊστορικό πτηνό
Γίνεται ερπύστριες.
Μικρόσωμη και απαλή
όλη τη μέρα ξεδιαλέγεις όνειρα
που δεν τρομάζουν.
Η σιωπή μου.
Η σιωπή σου.
Η γνώση μου.
Η άγνοιά σου.
Η άγνοιά μου.
Η γνώση σου.
Γιατί δε μιλήσαμε, μητέρα;
Οι στίχοι από τραγούδι του Θ. Μικρούτσικου, τη Ρόζα, σε στίχους Άλκη Αλκαίου
Κούλα Αδαλόγλου
δημοσιεύτηκε στο περ. « Παρέμβαση», τεύχ. 145, Οκτ.-Δεκ. 2008
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Αναρτήσεις
16 σχόλια:
Αυτές οι απώλειες... Βαραίνουν τόσο πολύ... Κι όταν έχουν μείνει στη μέση πράγματα ατέλειωτα, βαραίνουν ακόμα περισσότερο.
Γιατί δεν μιλήσαμε, πατέρα;
Γιατί δεν μιλήσαμε Γιάννη;
«Έλα, λοιπόν, κοντά μου, μίλα μου».
Με το ποίημα αυτό ολοκληρώνεται το αφιέρωμα στην ποίηση της Κούλας Αδαλόγλου. Μια ποίηση κοινωνική, ερωτική, υπαρξιακή, πιστεύω πολύ ενδιαφέρουσα για τους αναγνώστες του ιστολογίου.
Δεν είχα δει το σχόλιο σου, Λίνα, όταν έγραφα αυτόν τον σύντομο «επίλογο».
Ποτέ δεν έχει μιλήσει κανείς αρκετά με τους αγαπημένους του που έφυγαν. Ποτέ δεν τους έχει δείξει πόσο τους αγαπούσε. Όλα τελειώνουν κι όλα παραμένουν σε μια αιώνια εκκρεμότητα. Και τίποτα δεν μπορεί να γεμίσει το κενό της απουσίας.
Αγαπητέ Ποιητή,
Ευχαριστώ θερμά για τη φιλοξενία. Ευχαριστώ και για την τόσο φροντισμένη επιλογή σου, με ποιήματα που πραγματικά αγαπώ.
Χαιρετώ και την όμορφη παρέα του blog. Εδώ και μέρες σάς διαβάζω και είναι σαν να «κρυφακούω» μια κουβέντα που με αφορά. Λοιπόν, αρχίζοντας από σήμερα, από τους αγαπημένους μένουν οι μνήμες. Όσοι αγαπήσαμε έρχονται κοντά μας όταν τους θυμόμαστε. Βέβαια, όταν συμβούν κάποια γεγονότα, ποτέ δεν είμαστε οι ίδιοι πια, όπως πριν.
Αγαπητή Μωβ, είναι πολύ όμορφα τα εικαστικά σου σχόλια στα ποιήματα. Ευχαριστώ.
Ο ενεστώτας-παρόν είναι το «είμαι»: «ο έρωτας είμαι, ανέστιος πένητας και πλάνης» και όλοι οι ενεστώτες που ακολουθούν: εκλιπαρώ, χαίρομαι, ανασκαλεύω κτλ. και οριοθετούν το όποιο παρόν.
Είναι ενδιαφέρουσα και η εισαγωγική συζήτηση που άνοιξες, Τόλη, για τους «γνωστούς» ή «άγνωστους» σε ευρύ ή στενό κύκλο κτλ. Δεν ξέρω σε ποια κατηγορία ανήκω από όσες αναφέρεις. Να πω κάτι από τη μεριά μου. Ο συγγραφέας γράφει, το έργο του αφήνει ίχνη. Αυτά τα ίχνη υπάρχουν, μπορούν να τα βρουν οι αναγνώστες. Εν τέλει, είναι όμορφο να σε ανακαλύπτουν.
Θα τα πούμε αύριο, από κοντά. Έλα να παίξεις το διπλό ρόλο, του Δασκάλου και του μαθητή, όπως επιθυμείς. Τα μικρά μας σε περιμένουν με αγωνία και με χαρά.
Κούλα Αδαλόγλου
Xαίρομαι που κατάφερες να περάσεις το σχόλιό σου, Κούλα, παρά τα προβλήματα με τον υπολογιστή σου. Ένα σχόλιο με τη βαθύτερη εκείνη ευγένεια που σε διακρίνει.
Το θεωρώ προνόμιό μου να ανακαλύπτω ωραία ποιήματα και να τα αναρτώ εδώ για τους αναγνώστες του ιστολογίου. Να δίνω, δηλαδή, τη δυνατότητα μιας ελάχιστης έστω προβολής σε ποιητές που αξίζουν πολύ μεγαλύτερη δημοσιότητα. Πολύτιμοι πράγματι συνεργάτες μου στην προσπάθεια αυτή είναι η Λίνα και η Τζούλια.
Σε ευχαριστώ για τη συμμετοχή σου και πιστεύω ότι θα συνεχίσεις να μας παρακολουθείς στο μέλλον. Σκοπεύω από αύριο να παρουσιάσω μια άλλη ποιητική ανακάλυψή μου,
αποκλειστικά του διαδικτύου τη φορά αυτή.
Είναι πάντοτε μια συναρπαστική εμπειρία για μένα να συναντώ τα παιδιά του σχολείου. Στα μάτια τους βλέπω την ομορφιά, την αθωότητα, την ελπίδα. Την ίδια την ποίηση.
Θα τα πούμε λοιπόν αύριο. Καλό βράδυ.
Από τις πιο ενδιαφέρουσες, με συγκλονιστικό περιεχόμενο, παρουσιάσεις. Πράγματι Τόλη, ποτέ κανένας δεν έχει μιλήσει αρκετά με τους αγαπημένους του που έφυγαν.
Ναι Λίνα, βαραίνουν αυτές οι απώλειες όταν μάλιστα έχουν μείνει στη μέση πράγματα. Προσωπικά, σαν φόρο τιμής και κάλυψη κενών επικοινωνίας με αγαπημένους μου, έχω ξεκινήσει μια σειρά οικογενειακές ζωγραφιές. Ο Τόλης έχει δει μερικές. Λίνα θα σου περάσω αμέσως μία με e-mail.
Xαίρομαι που σου άρεσε η παρουσίαση, Ντίνο.
Όλοι μας προσπαθούμε να καλύψουμε αυτά τα κενά. Με ζωγραφιές, με ποιήματα, με διηγήματα, με κάθε τρόπο. Μάταια όμως.
Λίνα, θα σου στείλω μια ωραία ζωγραφιά του Ντίνου να την περάσεις σ' ένα ποίημα του Γιώργου Μαρκόπουλου για τον πατέρα του.
'γιατί δε μιλήσαμε μητέρα;'
αυτά τα ανείπωτα μια ζωή μας κυνηγούν..
χτες είδα στο σινεμά τα "σφραγισμένα χείλη" και συγκλονίστηκα...
η συνέχεια ήταν αυτό εδώ το ποίημα...
αυτή εδώ η φράση...
κι αν την άλλαζα λίγο...
"γιατί δε μιλήσαμε πατέρα;"
εγώ ευχαριστώ εσένα Κούλα Αδαλόγλου για τις μικρές σου ανατροπές που μέσα μου έγιναν ταξίδια...
Τελικά όλα τα απλά είναι και δύσκολα. Μίλα μου για σένα, για μας, δώσε μου λίγο χρόνο, δε θα είμαστε για πάντα εδώ. Και είναι το ίδιο βαρύ και χωρίς την απώλεια, είναι απώλεια από μόνο του.
Μου αρέσει που το προσπαθείτε με ζωγραφιές, ποιηματάκια κάτι είναι και αυτό.
Καλό βράδυ σε όλους....
Αν μιλάς για την ανθρώπινη μοίρα, Margo, όπως καταλαβαίνω, έχεις δίκαιο. Ο καθένας το παλεύει όπως ξέρει και μπορεί, που λέει και το τραγουδάκι.
Οι αγγλοσάξωνες έχουν καταποντιστεί ανέλπιδα στην αιώνια μοναξιά τους, οι μεσογειακοί με την πλησμονή του συναισθήματος, δεν μπορούν να τη δεχτούν. Και οι καλλιτέχνες βρίσκουν μια δική τους διέξοδο.
Καλό βράδυ.
Αφησα τελευταίο τούτο τον σχολιασμό γαιτί οι σκέψεις και τα συναισθήματα ήταν έντονα και πολλά.Τώρα όμως μία πάρα κάτι ξημερώματα Παρασκευής, μέρας σημαδιακής μιας και η μητέρα μου έφυγε Παρασκευή, περιορίζομαι σ'αυτό που την καρδιά μου εκφράζει
κυριολεκτικά.Είναι ένας στίχος από ένα τραγούδι σμυρνέικο παλιό.Λέει:Θάθελα να σε φιλάω, την ημέρα μια φορά, για να παίρνει ο νους αέρα κι η καρδιά παρηγοριά.Της το αφιερώνω και του το αφιερώνω -του πατέρα εννοώ- μιας και φύγαν, συννενοημένοι θαρρείς, κι οι δυό μαζί το καλοκαίρι του 2001.
Αφησα τελευταίο τούτο τον σχολιασμό γιατί οι σκέψεις και τα συναισθήματα ήταν έντονα και πολλά.Τώρα όμως μία πάρα κάτι ξημερώματα Παρασκευής, μέρας σημαδιακής μιας και η μητέρα μου έφυγε Παρασκευή, περιορίζομαι σ'αυτό που την καρδιά μου εκφράζει
κυριολεκτικά.Είναι ένας στίχος από ένα τραγούδι σμυρνέικο παλιό.Λέει:Θάθελα να σε φιλάω, την ημέρα μια φορά, για να παίρνει ο νους αέρα κι η καρδιά παρηγοριά.Της το αφιερώνω και του το αφιερώνω -του πατέρα εννοώ- μιας και φύγαν, συννενοημένοι θαρρείς, κι οι δυό μαζί το καλοκαίρι του 2001.
Έτσι συμβαίνει συχνά με τους ανθρώπους που αγαπιούνται μια ζωή, καλή μου Carpe diem. Φεύγουν μαζί.
Κι εγώ με τα σμυρνέικα τραγούδια μεγάλωσα. Και με τον αβάσταχτο καημό της χαμένης πατρίδας.
Καληνύχτα.
Ο καιρός αγρίεψε. Ο Κιθαιρώνας είναι ανταριασμένος. Κι αυτή η αίσθηση πως ένας…κυνηγός με ψάχνει μες στις αστραπές. Η μαύρη γάτα φώλιασε για τα καλά στο περβάζι του παραθύρου. Αναίσθητη μέσα στον χαλασμό παρατηρεί θαρρείς επιτιμητικά πώς γράφω…Τα κίτρινα τα μάτια κι η εμμονή της είναι απαλλαγμένα από το σύνδρομο της πείνας.
Η ώρα κοντεύει πέντε. Καλά κάνω και αποφεύγω τους πειρασμούς, μάλιστα τώρα που είμαι «ορκισμένος» να δουλέψω. Πώς να ξεχάσω όμως τούτο το «Λιβάδι» που ο δημιουργός του το φροντίζει άγρυπνα και το σκαλίζει συνεχώς να αναπνέει…να ξαποσταίνουμε κι εμείς από τα «άγρια τοπία»…με τη Χλόη του, τις μωβ ανταύγειες, και κείνες τις καλές Νεράιδες που στήσανε χορό στο ξέφωτο, την Κατερίνα, την Κούλα και τις άλλες…
Χθες το άκουσα πάλι…Το 2012, στις 21 Δεκεμβρίου ( τη ’μέρα της γιορτής μου ) όλος αυτός ο κόσμος θα καταστραφεί.
Καλά κάνεις και δεν μας ξεχνάς, Θέμη. Με αυτή την ιδιοτέλεια εξ άλλου κι εμείς σκαλίζουμε το Λιβάδι. Κι άσε τη γάτα σου στην αρπακτική νιρβάνα της.
Σημειώνω την ακριβή ημερομηνία της καταστροφής του κόσμου. Με παρηγορεί η σκέψη ότι η συντέλεια θα επέλθει προς τιμήν σου. Κι ότι ίσως να επιλέξουν κάποιο από τα ποιήματα της ανθολογίας για την επιτύμβια στήλη.
ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΟ. ΣΧΕΔΟΝ ΚΛΑΙΓΟΝΤΑΣ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΑ.
Δημοσίευση σχολίου