Ο έρωτας έρχεται σαν πειρασμός

Πού να πρωτομαζέψω το μυαλό μου;
Έφυγαν κιόλας χρόνοι τέσσεροι
τα μαύρα μού καίνε το κορμί
το καλοκαίρι, το χειμώνα αυγαταίνουν τη θλίψη μου.

Σκορπίσαν τα παιδιά,
πού να πρωτομαζέψω το μυαλό μου;
Έστω κρατάω τα μαλλιά ξανθά,
το πρόσωπό μου κάτι λέει ακόμα..
Ο έρωτας έρχεται σαν πειρασμός
μέσα στην άχνα του απομεσήμερου.

Κι ούτε μια στάλα το λαδάκι της παραμυθίας
Ο έρωτας έρχεται σαν πειρασμός
μέσα στην άχνα του απομεσήμερου.

Ο Αλβανός μού έφερε ξύλα για το χειμώνα
-κομμένα τα στοίβαξε στην αποθήκη -
την ώρα που έφευγε μου λύθηκε η μαντίλα
-τη μάζεψε και μου την έδωσε -
άγγιξε με το χέρι τον καρπό μου
τραβήχτηκα σαν να με τσίμπησε σκορπιός
-«όταν θα μείνεις μόνη μην ξεπέσεις»
μου’ χε πει εκείνη.

Μικρές μαύρες πιέτες
κι ένα μακρύ πλεχτό σάλι
μαύρο το φρύδι του πανσέ
σκούρη η προσμονή μου -
στο ξέφωτο δίπλα στο σπίτι
δεν ήρθανε και φέτος οι τσιγγάνοι.
Μέρες παλιές, η αυλή γεμάτη κόσμο
γλεντούσαν οι τσιγγάνοι.

Πιπεράτος ο αέρας
παίζει ο γύφτος το κλαρίνο

Ψιλό το βράδυ
χορεύει αερικό η γυφτοπούλα

Μικρό αλήτικο τριζόνι φλυαρεί
καφές στη χόβολη

Ένα μπουκέτο νυχτολούλουδα μοσχοβολάει
ρούχα απλωμένα στα πουρνάρια

Ένα φεγγάρι γλόμπος
Γριά τσιγγάνα τρίβει με στάχτη τα χαλκώματα

Τραγούδι βάλσαμο
Χτυπάει σαν τη φλέβα του νερού η καρδιά

Μουλιάζει η νύχτα
ζωές που θα γεννήσει απόψε ο πόθος!

Δεν ήρθανε ούτε φέτος οι τσιγγάνοι.
Το ξέφωτο έρημο. Και παραδίπλα η εκκλησία,
μες στον γκρεμό σχεδόν, ακίνητη.
Δεν με συντρέχει.
Και πώς να καταλάβει το σώμα που θυμώνει
Κι επιθυμεί και λαχταρά
και καταπίνει το σπαρτάρημά του.
Περήφανη μουγκή εκκλησία
ακοίμητος τραχύς κριτής
παρατηρεί το πιο μικρό μου λοξοπάτημα
κι ούτε μια στάλα το λαδάκι της παραμυθίας.

Κούλα Αδαλόγλου
από την ευρύτερη ενότητα Τραγούδι για μια γυναίκα,
δημοσιεύτηκε στο περ. «Μανδραγόρας», τ. 32, Νοέμβρ. 2004