Στην επιστολή μου προς τους αναγνώστες του ιστολογίου αναφέρω ότι «εκτός από τις θεματικές ανθολογίες, σκοπός μας είναι να παρουσιάσουμε ξεχωριστά σημαντικούς ποιητές που είναι λιγότερο γνωστοί έξω από τον στενό ποιητικό κύκλο». Θα πρόσθετα εδώ τώρα τους αξιόλογους ποιητές που είναι λιγότερο γνωστοί και μέσα στον στενό ποιητικό κύκλο.
Είναι παράξενο, συμβαίνει όμως. Όλα συμβαίνουν στην «ελληνική πραγματικότητα» και ιδίως στην ελληνική ποιητική πραγματικότητα. Οι λόγοι είναι πολλοί. Η ποιητική «αφάνεια» μπορεί να οφείλεται, μεταξύ των άλλων, στο γεγονός ότι ο ποιητής ζει σε μικρή πόλη, ότι είναι ιδιαίτερα σεμνός και αποτραβηγμένος στον δικό σου κόσμο, ότι δεν στέλνει τα βιβλία του στους μεγαλύτερους σε ηλικία και πιο γνωστούς ποιητές, ότι δεν συμμετέχει σε λογοτεχνικούς κύκλους, παρέες και κυκλώματα, ότι δεν είναι τακτικός συνεργάτης κάποιου σοβαρού λογοτεχνικού περιοδικού.
Στην όχι μικρή αυτή κατηγορία ανήκει και η Κούλα Αδαλόγλου. Ομολογώ ότι κι εγώ μόλις πρόσφατα τη γνώρισα, εκτίμησα την ποιητική της εργασία, ανάρτησα δύο ποιήματά της στις ανθολογίες και αποφάσισα να σας την παρουσιάσω τώρα εκτενέστερα. Παραθέτω ένα σύντομο βιογραφικό της σημείωμα.
Γεννήθηκε στη Βέροια το 1953. Σπούδασε Φιλολογία στο Α.Π.Θ. πήρε Master στην Εφαρμοσμένη Γλωσσολογία από το Πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου και διδακτορικό δίπλωμα απόν το Παιδαγωγικό Τμήμα του Α.Π.Θ. Εργάζεται ερευνητικά σε θέματα που αφορούν τη διδασκαλία και την αξιολόγηση της γλωσσικής ικανότητας. Έχει δημοσιεύσει γλωσσικές και παιδαγωγικές μελέτες. Υπήρξε σχολική σύμβουλος φιλολόγων και μέλος της συγγραφικής ομάδας των βιβλίων «'Εκφραση/Έκθεση» για τη γλωσσική διδασκαλία στο λύκειο. Είναι Διευθύντρια του Καλλιτεχνικού Γυμνασίου Θεσσαλονίκης.
Η Κούλα Αδαλόγλου έχει εκδώσει τις ποιητικές συλλογές Καταγραφές, 1982, Στο μεταίχμιο, 1992, Δύο ελεγείες και μία ωδή, 1996, Μαθητεία στην αναμονή, 2001.
Θα αρχίσουμε με ένα ποίημα από την πρώτη συλλογή της και θα συνεχίσουμε με τις επόμενες τρεις και με ανέκδοτα ποιήματά της.
Μόνον προθέσεις
Τα μάτια σου – κι ο Ευριπίδης –
(γλυκές σταλαξιές .. από ξανθόμαυρο μελίσσι)
κι όσα ήθελα να σου ομολογήσω «μεταφορικά»
μείναν προθέσεις.
Τώρα στο τηγάνι τσιγαρίζω κρεμμυδάκι,
γεμίζει το σπίτι μυρωδιά από λάχανο
για σαρμάδες.
Τώρα χορεύω όπως μου βαράνε
όσοι από παλιά με βαφτίσαν
άμεμπτη και συνετή.
Μετανιωμένη από τώρα
για όσα τυλίγω μέσα μου κουβάρι,
για όποια ανατριχίλα έπνιξα
πριν προφτάσει να φτάσει στ’ ακροδάχτυλα,
να τα μουδιάσει.
Μετανιωμένη από τώρα
για ό, τι αργότερα θα βρίσκω μες στις αναμνήσεις
μόνο σαν πρόθεση.
Κούλα Αδαλόγλου
από τη συλλογή Καταγραφές, 1982
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Αναρτήσεις
8 σχόλια:
Στα θέματα της καρδιάς, καλύτερα να μετανιώσεις για κάτι που έκανες παρά για κάτι που δεν έκανες, θα έλεγα. Τι λένε τα κορίτσια της παρέας;
Κατερίνα, αν μας παρακολουθείς, θα σου έλεγα να έχεις υπόψη σου την Κούλα Αδαλόγλου για πιθανή (ή απίθανη) επανέκδοση της ανθολογίας σου, Το θηλυκό πρόσωπο της ποίησης στη Θεσσαλονίκη.
Στα θέματα της καρδιάς, καλύτερα να μετανιώσεις για κάτι που έκανες παρά για κάτι που δεν έκανες
...και επαυξάνω!
Την καλησπέρα μου.
Το συγκεκριμένο κορίτσι της παρέας έτυχε σήμερα να προηγηθεί με μια ανάρτηση τόσο κοντινή στο ποίημα που φιλοξενείς, σαν συγγένεια μακρινή έμοιασε όλο αυτό.Τα λόγια της ποιήτριας αρκούν.Και οι προθέσεις στα συρτάρια φυλαγμένες ξενυχτούν, για πόσο, για πότε, απαιτώντας με ζωή να ανταμωθούν.Κι όταν μιλάω για ζωή, μιλώ για σάρκα, για οσμή,για γεύση, όραση και αφή, όχι μονάχα για σκιές που στο μυαλό μας κατοικούν.Συγχωρέστε με μα σήμερα διψώ..
Έχω ρίξει μια ματιά στο ποινικό μητρώο σου, Field of dreams, και δεν είχα την παραμικρή αμφιβολία για το τι θα απαντούσες.
Διάβασα την ανάρτησή σου πριν από λίγο, Carpe diem, και σου έγραψα τα δικά μου. Εδώ θα προσθέσω ένα πράγμα μόνο. Δεν έχουμε τίποτα να σου συγχωρήσουμε. Η ζωή δεν είναι ονειροφαντασία. Όποιος διψάει, πρέπει να βρει νερό να πιει. Αλλιώς η δίψα του θα γίνει δηλητήριο.
Eπειδή υπήρξαν αμετανόητες νοσταλγοί του παρελθόντος, που διαμαρτυρήθηκαν έντονα εκτός ιστολογίου, προσθέτω την τρίτη και πιο δημοφιλή δυνατότητα. Να μην μετανιώσει καθόλου κανείς για όσα έκανε στα θέματα της καρδιάς. Εντάξει, ανώνυμες;
Επωνύμως δηλώνω πως δεν έχω μετανιώσει για όσα έκανα στα θέματα της καρδιάς. Οι αναμνήσεις μου ζεσταίνουν την καρδιά και με κάνουν να χαμογελώ, αφού έχω πια ξεχάσει τις πίκρες και θυμάμαι μόνο τις χαρές.
Λίνα
Δεν είσαι μόνο επώνυμη, είσαι και τυχερή. Για να μην αναφέρω τη γενναιοδωρία της καρδιάς σου που θυμάται μόνο τις χαρές.
Οι χαρές του παρελθόντος όμως ονομάζονται και νοσταλγία, εμπεριέχουν αναπόφευκτα το στοιχείο της θλίψης. Σου εύχομαι λοιπόν ανάλογες αντισταθμιστικές χαρές του μέλλοντος.
Δημοσίευση σχολίου