Σάββατο 13 Δεκεμβρίου 2008

Φοβάμαι

Τακτική ακροάτρια στο αμφιθέατρο της φρίκης
όμως το μάθημα του σιωπηλού αναφιλητού
πάντοτε για την άλλη εξεταστική.

Γιατί τα λόγια απομακρύνονται
όταν διαστέλλονται οι μορφές
κι ό, τι φωνάζω
δεν αντηχεί πια την εγκατάλειψη
αλλά μια σιωπηλή παραδοχή
που ο σαλεμένος νους αποκαλεί
χρόνο μες στα εγκόσμια
παγίδα για να πιάνεται η αγάπη
πάντα σε λάθος αστραπή να κατεβαίνει
αφού φημολογείται ότι τη νύχτα
εξ άπαντος θ’ ανέβει ο ελεγκτής
και τρέμει – βίαια μην την πετάξει έξω.

Και τότε
δε μένει πια κανείς εδώ;
Κανείς που από το παρελθόν του
να έχει πια παραιτηθεί;

Ξέρω πολλούς με ρουφηγμένα πρόσωπα
που δεν γυρεύουν να σωθούν
μόνο να νικηθούν από την ομορφιά
να διαψευστούν
και ό, τι παρασταίνεται εν μέσω εορτασμών
να δούνε να σωριάζεται
απ’ τη βεγγαλική κραυγή

φοβάμαι.

Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου
από τη συλλογή Όροφος μείον ένα, 2008

2 σχόλια:

Μαρία Δριμή είπε...

Το ένα καλύτερο απ΄τ΄άλλο. Έτσι απλά. Υπέροχα...

Poet είπε...

Κρίμα που δεν μπορεί η Ευτυχία να δει τα σχόλιά σου, Maria Jose. Θα την ενημερώσω εγώ με πρώτη ευκαιρία.