Τρίτη 4 Νοεμβρίου 2008
Μάνος Λοΐζος & Λευτέρης Παπαδόπουλος, Μη με ρωτάς
Με τη Μαρία Φαραντούρη
Μη με ρωτάς
Μουσική: Μάνος Λοΐζος
Στίχοι: Λευτέρης Παπαδόπουλος
Πρώτη εκτέλεση: Μάνος Λοΐζος
Τα πολυβόλα σωπάσαν,
οι πόλεις αδειάσαν και κλείσαν,
ένας βοριάς παγωμένος
σαρώνει την έρημη γη,
στρατιώτες έρχονται, πάνε,
ρωτάνε γιατί πολεμήσαν
κι εσύ ησυχάζεις,
το δάχτυλο βάζεις
να δεις την πληγή.
Μη με ρωτάς, δεν θυμάμαι,
μη με ρωτάς, μη με ρωτάς, μη με ρωτάς!
Μη με κοιτάς, σε φοβάμαι,
μη με κοιτάς, μη με ρωτάς, μη με ρωτάς!
Στην πολιτεία βραδιάζει,
το χιόνι τις στέγες σκεπάζει,
ένα καμιόνι φορτώνει
Και κόβει στα δυο τη σιγή,
περιπολία στους δρόμους
και κάποια φωνή που διατάζει
κι εσύ ησυχάζεις,
το δάχτυλο βάζεις
να δεις την πληγή.
Μη με ρωτάς, δεν θυμάμαι,
μη με ρωτάς, μη με ρωτάς, μη με ρωτάς!
Μη με κοιτάς, σε φοβάμαι,
μη με κοιτάς, μη με ρωτάς, μη με ρωτάς!
Translatum: Favourite Music and Lyrics - Μάνος Λοΐζος & Λευτέρης Παπαδόπουλος, Μη με ρωτάς (video clip and lyrics)
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Αναρτήσεις
2 σχόλια:
Θαρρώ πως το τραγούδι αυτό ταιριάζει απόλυτα με το πνεύμα του ποιήματος Ένα μεγάλο παρελθόν του Τάσου Λειβαδίτη που δημοσίευσε νωρίτερα ο Τόλης.
Ο Μάνος Λοϊζος που χάθηκε τόσο πρόωρα και η αγαπημένη μου, η μοναδική Μαρία Φαραντούρη που ακούω πάντοτε με μεγάλη συγκίνηση.
Η Μαρία Φαραντούρη είχε έρθει μαζί με τον Αντώνη Καλογιάννη και το ensemble του Θεοδωράκη στο Λονδίνο το 1968 για μια πρώτη συναυλία μέσα στη δικτατορία. Θυμάμαι στο σκοτάδι του θεάτρου το φωτάκι από το μπουζούκι και ύστερα τους πρώτους θριαμβευτικούς ήχους της μουσικής. Κάτι σαν λύτρωση στον ξένο τόπο και τη μοναξιά, κάτι σαν ελπίδα.
Το θέατρο ήταν κατάμεστο, τα συνθήματα έπεφταν βροχή και ο ενθουσιασμός του κόσμου δεν μπορεί να περιγραφεί. Την άλλη μέρα οι αγγλικές εφημερίδες έγραψαν ότι η εκδήλωση θύμιζε τις παραμονές του ισπανικού εμφυλίου πολέμου.
Η Μαρία ήταν τότε ένα γλυκό, σεμνό κορίτσι που δέχτηκε με χάρη τα συγχαρητήρια που τις δώσαμε μετά έξω απ' το θέατρο. Και ένας γνήσιος άνθρωπος πιστεύω ότι παρέμεινε από τότε, μακριά από τα κίβδηλα φώτα της δημοσιότητας.
Ε, ναι, υπήρξαν και εποχές που πιστεύαμε σε κάτι, που ελπίζαμε κάτι, που αγωνιζόμασταν για κάτι. Πέρα από τα γυαλιστερά σκουπίδια.
Δημοσίευση σχολίου