Και τώρα που ξεμπερδέψαμε πια με τα μεγάλα λόγια, τους άθλους, τα όνειρα, καιρός να ξαναγυρίσουμε στη ζωή μας – αλλά, μάταια, το σχέδιο της πόλης άλλαξε, κατά πού πέφτει ο δρόμος πού αγαπηθήκαμε, παιδιά, που πήγε ο άνεμος που σκόρπισε τόσους συντρόφους, υπάρχει ακόμα ο κόσμος; - τώρα στη γλώσσα μας μπερδεύονται παλιά τραγούδια, κανείς δεν μας καταλαβαίνει και μόνο τα παιδιά μαντεύουν πιο πολλά, μα μεγαλώνουν γρήγορα και τα πουλιά πετάνε για να μη θυμούνται – ένα τέτοιο παρελθόν και δεν απόμεινε παρά λίγη στάχτη, όπου σκυμμένοι τα βράδια σχεδιάζουμε σημαίες, άστρα, λόφους, άλογα κι ανάμεσά τους την τύψη ότι δεν τα δώσαμε όλα
ελευθερώνοντας έτσι όρκους αλλοτινούς και τις πιο ωραίες χειρονομίες του μέλλοντος.
Τάσος Λειβαδίτης
από τη συλλογή Ο τυφλός με τον λύχνο, 1983
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Αναρτήσεις
5 σχόλια:
τώρα στη γλώσσα μας μπερδεύονται παλιά τραγούδια, κανείς δεν μας καταλαβαίνει και μόνο τα παιδιά μαντεύουν πιο πολλά, μα μεγαλώνουν γρήγορα και τα πουλιά πετάνε για να μη θυμούνται
Τα είπε όλα πάλι, ε;
Μεγάλο παρελθόν, αλλά όχι και τόσο σπουδαίο. Σκοτεινό παρόν κι αβέβαιο μέλλον;
Πώς διάολο τον καταντήσαμε έτσι αυτόν τον κόσμο;
Σπουδαίοι στίχοι..
Μας γεμίζουν μελαγχολία μα και ομορφιά ..
ένα τέτοιο παρελθόν και δεν απόμεινε παρά λίγη στάχτη, όπου σκυμμένοι τα βράδια σχεδιάζουμε σημαίες, άστρα, λόφους, άλογα κι ανάμεσά τους την τύψη ότι δεν τα δώσαμε όλα.
Έτσι τον καταντήσαμε. Γιατί επικρατεί η φιλοσοφία «εγώ να 'μαι καλά, κι ας ψοφήσουν χίλια αρνιά».
Δεν έχεις άδικο, Λίνα.
Το κακό είναι ότι θα πρέπει πια να θεωρούμε «τυχερούς» και να παινεύουμε όσους καταφέρνουν να νιώθουν έστω κι αυτή την τύψη που αναφέρει ο ποιητής. Γιατί ως κι αυτή σπανίζει.
Κι όμως. Μέσα στη λάσπη θα ανθίσει κάποτε ένα μεθυστικό λουλούδι, μέσα στον βόθρο θα γεννηθεί μια καινούρια ελπίδα. Δεν το πιστεύω απλώς, το ξέρω.
Δημοσίευση σχολίου