Κι αν έσβησε σαν ίσκιος τ' όνειρό μου,
κι αν έχασα για πάντα τη χαρά,
κι αν σέρνομαι στ' ακάθαρτα του δρόμου,
πουλάκι με σπασμένα τα φτερά,
κι αν έχει, πριν ανοίξει, το λουλούδι
στον κήπο της καρδιάς μου μαραθεί,
το λεύτερο που εσκέφτηκα τραγούδι
κι αν ξέρω πως ποτέ δε θα ειπωθεί,
κι αν έθαψα την ίδια τη ζωή μου
βαθιά μέσα στον πόνο που πονώ -
καθάρια πώς ταράζεται η ψυχή μου
σα βλέπω το μεγάλον ουρανό,
η θάλασσα σαν έρχεται μεγάλη,
και ογραίνοντας την άμμο το πρωί,
μου λέει για κάποιο γνώριμο ακρογιάλι,
μου λέει για κάποια που 'ζησα ζωή!
Κώστας Καρυωτάκης
από τη συλλογή Νηπενθή, 1921
Αναρτήσεις
12 σχόλια:
Καλημέρα.
Τώρα αυτό το ποίημα το δημοσίευσες για να χαμογελάσουμε και να ευθυμήσουμε;
Και έχει και βαριά συννεφιά σήμερα...
'Στο απόλυτο του ξένου
των βελούδων.
Μνήμη κείτεται νεκρά.
Βυθίστηκες και πόσο μακριά
του κόσμου των καινούργιων!'
Υπέροχη επιλογή, κ. Νικοφόρου.
"κι αν έθαψα την ίδια τη ζωή μου
βαθιά μέσα στον πόνο που πονώ -
καθάρια πώς ταράζεται η ψυχή μου
σα βλέπω το μεγάλον ουρανό..."
καθαίρεται η ψυχή στον πόνο
αυτό είναι αλήθεια...
και βλέπει μετά ακόμα πιο γαλάζιο
τον ουρανό...
υπέροχος καρυωτάκης...αγαπημένος της νιότης μου ποιητής...
Ευχαριστώ θερμά, κύριε Δικαίε. Βλέπετε όμως ότι έχουμε και τους δυναμικούς και αισιόδοξους τύπους εδώ.
Καλέ (αυτή η προσφώνηση την εκνευρίζει)Βίκυ, τι θέλεις να βάζουμε, χαζοχαρούμενα ποιήματα για να τονώνουμε το θυμικό σου; Εμένα εκείνα είναι που μου φέρνουν κατάθλιψη.
Και κάτι ακόμα. Με μένα συμβαίνει το παράδοξο να στρέφομαι στα μελαγχολικά ποιήματα όταν αισθάνομαι καλά και να διαβάζω τα πιο αισιόδοξα όταν είμαι πνιγμένος στην κατάθλιψη.
Και ηρέμησε να μη σε στείλω τώρα στην Πρέβεζα για διακοπές.
Γεια σου, Μωβ. Όλοι μας αγαπούμε τον Καρυωτάκη. Όσοι τουλάχιστον έχουμε φτάσει στο χείλος του γκρεμού και αισθανόμαστε ως οι διαχρονικά και ως εκ θαύματος επιζήσαντες αδερφοί του.
Μακάρι να ήμουν στην Πρέβεζα αυτή τη στιγμή - στείλε με!
Δεν μίλησα για χαζοχαρούμενα ποιήματα, Τόλη. Μίλησα για ποιήματα που σε κάνουν να χαμογελάσεις, π.χ. το δικό σου ποίημα με τον τίτλο «ευτυχία». Αν το θεωρείς χαζοχαρούμενο, πάω πάσο.
η θάλασσα σαν έρχεται μεγάλη,
και ογραίνοντας την άμμο το πρωί,
μου λέει για κάποιο γνώριμο ακρογιάλι,
μου λέει για κάποια που 'ζησα ζωή!
Πολλές φορές σκέφτομαι αυτά που έχω ζήσει και με έχουν σημαδέψει. Τα όμορφα με κάνουν ακόμα να χαμογελώ και τα άσχημα έχουν ξεθωριάσει. Όλα όμως είναι αυτά που με έχουν πλάσει και γι' αυτό τα αγαπώ.
Με συγχωρείτε, εγώ πρέπει να φύγω για να:
1. Κόψω εισιτήριο για την Πρέβεζα για τη Βίκυ.
2. Αναζητήσω την «ευτυχία».
3. Διαβάσω «ηλιοπότη Ελύτη» μήπως και χαμογελάσω.
4. Δω το ματς κατά το οποίο θα σβήσει σαν ίσκιος ο αντίπαλος του Άρη (είναι και ο αθλητισμός ενός είδους ποίηση).
Με ποιον παίζει ο μικρός Άρης σήμερα;
Το εισιτήριο να είναι σε ροζ χρώμα, σε παρακαλώ.
Ματς προπόνησης είναι με κάτι γυφτάκια από τη γειτονιά μου. Πα, πα, πα, Ο.Κ., κάπως έτσι τα λένε.
Hμίχρονο 44-41, σφαγή γίνεται.
Εγώ ζω μέσα στον λάκκο των λεόντων της Μαλακοπής κι εσύ μιλάς για ροζ εισιτήρια. Στο χρώμα που έχουν οι κάργες του Καρυωτάκη θα είναι.
Α, πρόκειται για τοπικό εμφύλιο δηλαδή; Καλή επιτυχία στους σκώληκες, τότε!
Είδες που έχω κι εγώ ένα κοινό σημείο με τον μακαρίτη τον Καρυωτάκη;
Ισως ο πρώτος αγαπημένος..
Εξαιρετικό ποιημα.
Δημοσίευση σχολίου