Σάββατο 15 Νοεμβρίου 2008
Περαστικές
Γυναίκες, που σας είδα σ' ένα τρένο
τι στιγμή που κινούσε γι' άλλα μέρη,
γυναίκες, που σας είδα σ' άλλου χέρι
με γέλιο να περνάτε ευτυχισμένο,
γυναίκες, σε μπαλκόνια να κοιτάτε
στο κενό μ' ένα βλέμμα ξεχασμένο
ή από ένα πλοίο σαλπαρισμένο
μ' ένα μαντίλι αργά να χαιρετάτε :
να ξέρατε με πόση νοσταλγία,
στα δειλινά τα βροχερά και κρύα,
σας ξαναφέρνω στην ανάμνησή μου,
γυναίκες, που περάσατε μιαν ώρα
απ' τη ζωή μου μέσα - και που τώρα
κρατάτε μου στα ξένα την ψυχή μου !
Κώστας Ουράνης
από τη συλλογή Νοσταλγίες, 1920
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
3 σχόλια:
πώς το δικό μας γίνεται ξένο...
πώς θρυμματίζεται η ψυχή σε χίλια δειλινά κομμάτια
και πώς τα ψάχνουμε απεγνωσμένα
στων ανθρώπων τα άγνωστα τα μάτια...
και η παρουσία απουσία...
και το εδώ εκεί...
και το πάντα ποτέ φαντάζει στου χρόνου το θολό καθρέφτη...
αχ τόλη...μελαγχολήσαμε...τόχει και η μέρα...
«γελιέμαι ή μήπως πάλι στα κρυφά ανθίζει ο κόσμος;»
Αύριο ξημερώνει μια άλλη μέρα, Τζούλια.
Yπέροχες και οι δύο εικόνες της Μωβ. Όπως αρμόζουν σ' αυτά τα εξαίσια πλάσματα που ομορφαίνουν τη ζωή μας.
Δημοσίευση σχολίου