VIII
Μόνος
χωρίς αμφιβολία για το τέλος.
Η σάρκα μου τρυφερή για το μαχαίρι Σου.
Το σχέδιο αυτό ούτε δικό Σου ούτε δικό μου
και η αποτίμηση της τέφρας
ούτε ζωή ούτε θάνατος.
Ό,τι χάνω με σκοτάδι
με σκοτάδι το κερδίζω
Ό,τι καλώς ηγάπησα μένει και σώζει
τα δε λοιπά, σκύβαλα.
Ο θάνατος κινείται κυκλικά.
Ο ευαγγελισμός αυτών των λέξεων
δεν φτάνει στ' αυτιά της
μοίρας
Μέσα στη βροχή
ανυπόστατου μάννα
υψώνονται οι φθόγγοι
του δύσπιστου ωσαννά μου.
Τη στιγμή του τελευταίου ασπασμού
θυμήσου κι εμένα Vergine madre
θυμήσου τον άμεμπτο συκοφάντη Σου.
Το ποίημά μου ένα φέρετρο ανοιχτό.
Χάρης Βλαβιανός
από τη συλλογή Η νοσταλγία των ουρανών, 1991
Αναρτήσεις
14 σχόλια:
Αυτό είναι που λένε «ήταν στραβό το κλήμα, το 'φαγε κι ο γάιδαρος».
Είναι που είναι βαρύ το σκεπτικό του ποιήματος, ήρθες κι εσύ, ποιητή μου, με τη φωτογραφία της κάσας και μας αποτέλειωσες.
Moυ ταιριαζει απόλυτα .
Στο στυλ της γραφής μου εννοω, οπότε και μου αρεσει πολύ..
Για το φέρετρο δεν φταίω εγώ, Λίνα που με μάλωσες πρώτη και Βίκυ που με μαλώνεις τώρα, φταίει ο Βλαβιανός. Λιτό κι απέριττο όμως φέρετρο, ποιητικό, όχι πολυτελείς αηδίες, όταν οι αυτοκράτορες και οι πληβείοι δικαιούνται τα ίδια δυο μέτρα γης. Και φέρετρο όρθιο, ως μία έσχατη πράξη αξιοπρέπειας εκείνου που θα γίνει χώμα (και λίπασμα για τη νέα ζωή).
Με την ευκαιρία και επειδή η Λίνα έκανε την παρατήρηση στο ποίημα της Μυρτώς Ars Poetica, ας πούμε ότι το πρώτο θέμα της λογοτεχνίας ήταν πάντοτε και συνεχίζει να είναι ο θάνατος. Το μέγα αναπάντητο ερώτημα της ανθρωπότητας από την αρχή του κόσμου. Γιατί και ο έρωτας είναι μια απόπειρα να καταλυθεί ο θάνατος.
Ερωτευτείτε λοιπόν και αγαπηθείτε, παιδιά μου, με όλη τη δύναμη της ψυχής σας. «Ο έρωτας ραπίζει το πέτρινο πρόσωπο της ανυπαρξίας».
Ή, κατά τον ίδιο ποιητή που μιλά για το ράπισμα στο «πέτρινο πρόσωπο της ανυπαρξίας», κάνοντας έρωτα «είμαι η ίδια η ζωή και είμαι αθάνατος».
"Ό,τι καλώς ηγάπησα μένει και σώζει
τα δε λοιπά, σκύβαλα."
ο μόνος τρόπος να μείνεις αθάνατος είναι η αγάπη...
καλό απόγευμα
Όλα είναι ψέματα, όλα είναι φαντάσματα και η μοναδική αλήθεια είναι η αγάπη. Η μοναδική δικαίωση και η μοναδική δόξα είναι η αγάπη. Η μοναδική λύτρωση, η μοναδική αθανασία είναι η αγάπη.
Ό,τι ωραίο υπήρξε κι ότι ωραίο θα υπάρξει σ' αυτόν τον κόσμο είναι έργο αγάπης. Της αγάπης που μας δόθηκε και είμαστε συχνά ανάξιοί της. Ταπεινοί και περιδεείς ικέτες της στο μάταιο δευτερόλεπτο της ύπαρξης μας.
Και γιατί να μην πούμε ότι η αγάπη, ο θάνατος και η ποίηση είναι ένα; Έτσι δεν φαίνεται να είναι;
Τώρα εγώ φταίω που «εκτρέπω» την κουβέντα; Με την πρώτη σου φράση κατευθείαν μου θύμισες το «όλα είναι ένα ψέμα, μια ανάσα, μια πνοή...»
Πολύ μακάβριοι γίναμε μ' αυτό το ποίημα. Μας έχεις έτοιμη και την κάσα....
Ναι, αλλά όταν γεννιέται μια αγάπη και την υμνεί η ποίηση, τι θέση έχει ο θάνατος;
Η ποίηση υπερνικά τον θάνατο υμνώντας την αγάπη. Πώς σου φαίνεται έτσι;
Μακράν καλύτερο. :-)
Ευχαριστώ!
Xαίρομαι που ακμάζει μια ωραία φιλία στο ιστολόγιό μου.
Με την ευκαιρία, Λίνα, έχω ένα ποίημα με τίτλο «αγάπη θάνατος» (στη συλλογή Το διπλό άλφα της αγάπης, σελ. 195 της συγκεντρωτικής έκδοσης).
Και, Βίκυ, όπως πυρπολούμαι μια ζωή, έτσι και στον θάνατο θα αποτεφρωθώ. Κι όσο για τη θέση που έχει ο θάνατος, ξαναδιάβασε το ποίημα του Βαφόπουλου, Ο μέγας Ων.
Ας κοιταχθούμε στα μάτια. Θα ιδούμε ο ένας
το είδωλο του άλλου: το κοινό είδωλο του θανάτου.
Ας ψηλαφήσουμε τα χέρια μας. Θα αισθανθούμε
της αγάπης το ρίγος: το κοινό ρίγος του θανάτου.
Ας φιληθούμε στα χείλη. Θα νοιώσουμε τη γεύση
όχι του τελευταίου ασπασμού, αλλά της πρώτης
πνοής: την κοινή γεύση από το φίλημα του θανάτου.
Να υποθέσω ότι εννοείς αυτό το απόσπασμα, ναι; Δεν αφορά, όμως, αυτό που συζητούσαμε νωρίτερα η Λίνα κι εγώ.
Γιατί κι ο Βαφόπουλος άλλα πράγματα λέει στη συλλογή «Τα ρόδα της Μυρτάλης» όπου ο έρωτάς του για την Ανθούλα τον έκανε να βλέπει τα πάντα αλλιώς.
Δημοσίευση σχολίου