Η απλότητα δεν είναι τίποτα άλλο παρά αποθησαυρισμένη σοφία, η έσχατη δυσκολία που υπερνικήθηκε.
«Η διάνοια ποτέ δεν τραγούδησε, δεν είναι αυτή η αποστολή της», γράφει ο Antonio Machado.
Καταφεύγω και πάλι στον Stephane Mallarme. «Η ποίηση ένα ένδοξο ψεύδος ... Δεν είμαστε παρά μάταιες μορφές της ύλης, αλλά πολύ υπέροχες, γιατί ανακαλύψαμε τον Θεό και την ψυχή μας ... Είμαστε πολυτελείς αλληγορίες του Μηδενός ...»
Όταν η ψυχή βρεθεί στην πιο σιωπηλή της ώρα, τότε σε μια κατάσταση απόλυτης ελευθερίας και αυθορμητισμού μπορεί να γεννηθεί η ποίηση.
Να ζήσει κανείς ποιητικά, δηλαδή όχι επιφανειακά, με αίσθημα και φαντασία, με πάθος, με έξαρση και ενθουσιασμό όλες τις χαρές και τις θλίψεις που μας προσφέρει η μοίρα, να νοιώσει όλη την ιερότητα της ύπαρξης, αυτό πρέπει να είναι το υπέρτατο ιδεώδες.
Τάκης Βαρβιτσιώτης
από το βιβλίο του Ο διάπλους του καθρέφτη,
Σημειώσεις για την ποίηση, 2008
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Αναρτήσεις
2 σχόλια:
Ποίηση και Ποιητής. Και η μεν ποίηση να κατορθώνει να επιζεί με τον ποιητή, ο δε ποιητής να επιζεί με την ποίηση. Ο ίδιος δεν διαλέγει την μοίρα εκείνη τον διαλέγει. Τι κι αν διαπιστώνει πως υπάρχει έλλειψη ανταπρόκρισης ανάμεσα στο κοινό και το έργο του. Αυτός προχωρά μόνος σ' έρημα τοπία. Δεν ακολουθεί τους γνωστούς και πεπατημένους δρόμους μόνο και μόνο για να χαιδέψει τις αισθήσεις των ακροατών. Ακολουθεί το δικό του όραμα την δική του πραγματικότητα. Ανεπιδίωκτα βαδίζει προς τα σύνορα των ονείρων του με το άσπρο χαρτί να γεμίζει λέξεις. ΄Αλλοτε απλές πολυχρησιμοποιημένες, ξεφτισμένες ή πλάθοντασ καινούργιες. Δίνει πνοή απ' την πνοή του, τις ανασταίνει και τότε εκείνες αποκτούν μιαν άλλη διάσταση. Γίνονται σύμβολα... τυφλές ελπίδες ποίησης. Μόνος καθώς είναι προσπαθεί να συνδέσει την ιδέα με την πραγματικότητα κι αυτό κατά προσέγγιση μόνο μπορεί να πραγματοποιηθεί. ΄Ισως γιατί όταν η προσέγγιση κατορθώσει να γίνει κτήση, αισθάνεται πως ανεβαίνει σε υψηλότερες αναβαθμίσεις κι αναβαθμίσεις αυτές έχουν περισσότερη μοναξιά. Ανικανοποίητος όπως πάντα κινείται διαρκώς προς νέες κατευθύνσεις. ΄Οσο καλά γνωρίζει την απεραντοσύνη των πόθων του άλλο τόσο καλά γνωρίζει πως είναι δεμένος με την πραγματικότητα. Η ασίγαστη και ανειρήνευτη συνείδησή του έχει επίγνωση την Φαουστική Τραγωδία που είναι και δική του. * Κανένας Παράδεισος δεν κατορθώνει να του σβήσει τον πόθο για έναν άλλο ωραιότερο Παράδεισο *. Για να φθάσει όμως ν' αγναντεύσει τον κόσμο από νέες κορυφές ακολουθεί τα μονοπάτια του πόνου. Ματώνει μα μόνον μέσα από τον πόνο μπορεί να δημιουργεί. Η πεσιμιστική κοσμοθεωρία είναι γι' αυτόν ανάγκη και πίστη. Γιατί κι όταν ακόμα δεν είναι δυστυχής δημιουργεί μια τέτοια κατάσταση εντός του, που του επιτρέπει αναπλάθοντάς την, να γεύεται τον ηδονισμό της οδύνης του πόνου. Βαθειά μέσα του η ψυχή σπαράσεται. Κι όμως τούτος ο σπαραγμός είναι που θα κάνει τα ρόδα της ποίησης ν' ανθίσουν. Γιατί ο Ποιητής είναι ο αιώνια βαθύτατα και ανίατα δυστυχής. Ο ηθικός του πόνος είναι ο μοναδικός δρόμος προς την αυτογνωσία,* ο μεγάλος Δάσκαλος του Φιλοσοφείν * . Μόνο μέσα από κει συντελείται η κάθαρση της ψυχής και γίνεται τραγούδι. Μέσα από κει λυτρώνεται κι κι ενώνει τις γέφυρες που τον συνδέουν με την περιφέρεια της καθημερινότητας. Και πόσο μεγάλη η ευτυχία του, όταν το έργο του βρει επαρκείς αναγνώστες, όταν αποκτήσει καθολικότητα που μπορεί να είχε σαν αφετηρία τον ίδιο, μα τούτη τη στιγμή δεν του ανήκει. Ανήκει στον κόσμο που μπορεί και κοινωνεί από τα δικά του παθήματα και που είναι παθήματα του κόσμου
όλου.
Καλησπέρα στην παρέα.
Εξαιρετικό κείμενο, Σοφία. Εμπνευσμένο και αληθινό. Με εκφράζει σε πολύ μεγάλο βαθμό.
Καλησπέρα.
Δημοσίευση σχολίου