13 (κεφάλαιο από Το βιβλίο των νεκρών)

Μετρούσα τις μέρες
με τα μοναχικά χιλιόμετρα
που ξεδιπλώνονταν μπροστά μου
σαν ακίνητες σαύρες
και με τις γραμμές
που χάραζα κρυφά στα μπράτσα μου,
ελεύθερη φυλακισμένη
στη χώρα των γκρίζων ουρανών.

Ήταν αργά πια για να γυρίσω πίσω.
Δεν δίδονται εισιτήρια επιστροφής
σε τούτο το ταξίδι.
Και οι δήμιοι που παραμονεύουν
κάτω από τις πέτρες σαν οχιές
δεν δίνουν αναβολή στην εκτέλεσή σου.
Μα ούτε και οι ικεσίες σου ακούγονται
μέσα στα εκατομμύρια φωνές
που με αγωνία σκορπίζονται
στους εφτά ορίζοντες.

Κόντευα πια να ολοκληρώσω το βιβλίο
όμως ένιωθα πως ακόμα δεν είχα βρει
αυτό για το οποίο κίνησα.
Όσο γέμιζαν οι σελίδες τόσο άδειαζα εγώ.
Μα αυτό μου έδινε μια περίεργη αίσθηση
ανεξαρτησίας.
Όλα αυτά που έδεναν το κορμί μου
πάνω στα βράχια μιας ξεχασμένης ζωής
σαν φύκια ξεκόλλησαν από πάνω μου
αφήνοντας μόνο μια γλυκόπικρη
ανάμνηση της αρμύρας.

Μαρία Ροδοπούλου
από Το βιβλίο των νεκρών,
Ο όγδοος ορίζοντας, 2008