Οι καρποί του δέντρου μου άγουροι ως τώρα
ξαφνικά κοκκινίζουν
Νομίζω πως θα δω τη σκιά σου
να διαβαίνει βιαστικά το δρόμο
και διαψεύδομαι
Το χαμόγελό σου που με περίμενε
σε κάθε μας συνάντηση
έρχεται μπροστά μου
τα μάτια σου αστράφτουν ξανά
κι ύστερα χάνονται στην ομίχλη
Ξέρω πως δεν θα σε ξαναδώ
Οι κινήσεις μου θα είναι οι ίδιες κάθε μέρα
όπως και πριν
ενώ εσύ θα έχεις τραβήξει το δρόμο σου
Η γνωριμία μας θα στέκεται
σαν καλοπαιγμένη νότα μουσικής
σε κάποιο απ' τα κυκλώματα της μνήμης
Χαρά Χρηστάρα
από τη συλλογή Θέατρο σκιών, 1999
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου