στο βάθος ξεχωρίζει η θάλασσα
ένα γαλάζιο αστραφτερό κι απρόσιτο
μια δίψα
ψηλά στο μυστικό κελάρι τ’ ουρανού
μπρούσκο εκλεκτό της μνήμης
στο βάθος ξεχωρίζει η θάλασσα
όπως γυναίκα σε φανταστική οθόνη
που ως αργά τη νύχτα μεταφράζει όνειρα
στη διάλεκτο της μοναξιάς
όσοι εδώ μέσα μπήκαν έφυγαν
άφησαν πίσω τα βιβλία τους, τις μουσικές
κάτι απ’ το χνώτο τους
ένα αποτσίγαρο μες στον πηχτό ντελβέ
άφησαν πίσω τους κενό και αινίγματα
κάδρα που όρθια γέρνουν
χρώματα που θαμπώνουν μες στο φως
διπλό κρεβάτι για το αχ χωρίς το άγγιγμα
τον κούφιο ήχο του νερού στο μπάνιο
ένα λυγμό που δεν διαλύει
την πέτρα μέσα της
στο βάθος ξεχωρίζει η θάλασσα
σαν ποίημα που υπόσχεται το μακρινό ταξίδι
ή σαν ψυχή που πρόδωσε
αυτό το κάτι στη φωνή της
και τώρα πνίγεται μέσα στο καθημερινό της τίποτα
μέσα στην έπαρση και τη λαχτάρα της
Μάιος 2008, αδημοσίευτο
Αναρτήσεις
2 σχόλια:
Σπαρακτική η εικόνα της μοναξιάς και της οδύνης.
Κι όμως, υποσυνείδητα ίσως, υπάρχουν άνθρωποι που επιλέγουν αυτή τη μοναξιά. Όπως επιλέγουν το γυαλιστερό και το φτηνό. Κάτι ωραίο μέσα τους διαμαρτύρεται και σπαράζει, υπερισχύει όμως πάντοτε η βασική τους ευτέλεια. Εκεί βολεύονται.
Κι όπως φαίνεται η στιγμιαία οδύνη, έτσι φαίνεται και η ουσία των πραγμάτων. Αυτή η ουσία είναι που κάνει τους άλλους, ακόμη και τους όμοιούς τους, να φεύγουν και να αφήνουν «ένα αποτσίγαρο μες στον πηχτό ντελβέ».
Δημοσίευση σχολίου