Ανηφορίζοντας την Τσιαπάνου για τη Λέσχη Ανάγνωσης της Άνω Τούμπας κατά το σούρουπο την περασμένη Δευτέρα, είδα πέντε πιτσιρίκια να έχουν ανεβεί το χαμηλό πεζούλι και να είναι γαντζωμένα από τα κάγκελα του λυκείου της γειτονιάς μου. Τρία κοριτσάκια και δυο αγοράκια, μάλλον της πρώτης δημοτικού. Τιτίβιζαν χαρούμενα σαν σπουργίτια και, καθώς περνούσα δίπλα τους, γύρισαν όλα μαζί και μου χαμογέλασαν με πρόσωπα που έλαμπαν. Ή μήπως τους είχα χαμογελάσει πρώτος εγώ; Δεν έχει σημασία.
Εκείνο που έχει σημασία είναι ότι συνέχισα τον δρόμο μου με το ίδιο χαμόγελο, ενώ με είχε πλημμυρίσει μια απίστευτη ευφροσύνη (ναι, αυτή είναι η σωστή λέξη). Ευφροσύνη. Σαν κάπου μακριά να είχε κιόλας ξημερώσει. Σίγουρα η βραδιά στη Λέσχη Ανάγνωσης θα ήταν ενδιαφέρουσα. Εγώ όμως είχα ήδη διαβάσει το πιο ωραίο βιβλίο.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Αναρτήσεις
2 σχόλια:
Τα παιδιά όπως αυτά που περιγράφεις με κάνουν κι εμένα να χαμογελώ.
Ε, ναι, τα παιδιά είναι μια όαση ομορφιάς και αθωότητας μέσα στον βόθρο. Το μεγάλο μου σουξέ όμως είναι τα πιο μικρά. Μου χαμογελάνε από το χέρι της μαμάς τους, από αγκαλιές, από καροτσάκια.
Πιστεύω ότι, με την αλάνθαστη διαίσθησή τους, καταλαβαίνουν ότι τα αγαπώ.
Δημοσίευση σχολίου