Το πίσω φως της μέδουσας (απόσπασμα)

Αγάπη μου !
Τούτη η μαβιά γραμμή
στο βλέμμα σου
που συνεχίζεται.
Τούτη η ανάλγητη ομορφιά
Που στένεψε τη νύχτα στα μαλλιά σου.

Πέφτοντας απ' του καιρού τα χρώματα
Τοπίο ανέκφραστο ακόμα
Καθώς η πρώτη κάποτε
Αντήχησε
Ευτυχία
Στην ερημιά.
Ζη ο βυθός.
Τα σκότη εκτυφλωτικά ορίζοντας ο δαίμονας
Αυτός τα δέντρα επιστρέφει πάλι.
Μελίσσι ανθισμένο ως τι λυγαριές
Ως τα γερτά χρυσάνθεμα
Ο χρόνος μαίνεται ...

Χώμα ! - καθώς το χώμα τώρα σ' αγαπώ ...
Παιδί - τώρα; παιδί; ή φεγγάρι;
Και τούτος με το φόνο γεννημένος.
Κι ο άλλος με την ομορφιά προωρισμένος.
Κ' ευθύς αιχμάλωτη να δυναμώνει μες στα μπράτσα μου
Η λυγισμένη αυγή
άνοιξη
αίμα
από
Άνοιξη σε
άνοιξη
Τα ακατάλυτα χέρια σου
Ή
Στ' αφηνιασμένα κλήματα
σταγόνα π' άφησε ο νοτιάς;

Μαρία Σερβάκη
από τη συλλογή Ο άλλος κήπος, 1977