Τοπίο της μέδουσας και χορικό (απόσπασμα)

Autumn by Abi

Ποιά όνειρα τη θάλασσα κυκλώνουν τώρα;
Ποιές πορτοκαλιές τα εικονοστάσια;
Κι αυτές τι θέλουν μες στα μάτια σου οι
Βροχερές
Ιέρειες
Και δεν μιλούν
Και δε γελούν
Κ' έχουν κλαδάκι απήγανο στ' αχείλι και μυρίζουν;

Ετούτη μια διάθεση ακατάπαυστη ανατριχιάζοντας στο χώμα.
Η γνώριμη ανταπόκριση.
Άλιωτο το φεγγάρι. Κοντινό.
Γαλάζια, πράσινα, απόκρημνα νερά στη γοητεία ...
Ηχεί το κόκκινο. Και σχίζεται το γκρίζο.
Με τα κοκόρια πρώτα του χρησμού
Κτίσματα σκοτεινά
Προβάλλονται οι λόφοι σε μακάρια χρυσάφια.
Κυρτώνει, σείεται ο βυσσινής κυματισμός.
Τόση γαλήνη !... Το μυστήριο ...
Άπειρα θορυβώντας των πουλιών τα σώματα
Τόση
γαλήνη!
Και ξαφνικά φτεροκοπούν τ' αμπέλια μες στο αίμα σου
Τοπίο πρωινό σα χτυπημένο από φυλλώματα και φώτα.
Από τη γη τους σιωπηλούς ελευθερώνουν κλώνους.
Στενάζουνε τα μύρα οι ξύλινοι κορμοί.
Και είσαι εδώ. Και είσαι πέρα.

Σ' αυτή τη μέθη ανάμεσα
Που τυραννιέται όνειρο μαζί και χρώμα
Και σε ζαλίζουν οι νεροσυρμές -
Για μια στιγμή κρύσταλλο ελάχιστο στα χέρια σου ...
(Πίσω από ποια αποκρυπτογραφώντας ερημιά
Την κίβδηλη σιγή;)
Κ' είναι η ώρα, λεν, τα λόγια των τρελλών κ' οι προφητείες
Καθαρά που ακούγονται - κι ασπρίζει
Από έλευση το χώμα ...
Κ' είναι το χώμα ! Ακούς;
Έχει, θαρρείς, το χώμα ετούτο ευλογηθή.

Αγάπη μου ! Ψηλά καθώς τινάζεται -
Σύννεφο ή κορυδαλλός;
Πουλί; Τραγούδι;
Καθώς ανοίγουν τώρα
Πάνω απ' τις μολόχες
Θρίαμβοι όλο πεύκο
Του μούστου και μας συνεπαίρνει ο αλαλαγμός.
Και χάνεσαι με τα σεντόνια περίτρομα.
Μια τύχη νέα στον υπέργειο ελιγμό το άνθος
Που σε μοίρασε στην έρημο -
'Ανεμοι ουράνιοι όταν μοιράζουν αστραπές
Κ' ηχούν οι κάμποι
Μ' αλλαγμένο τρίχωμα
Κι αλαφροϊσκιωτα φιλιά.
Και κατεβαίνει τ' αδυσώπητο το γέλιο σου ...
Αυτό το γέλιο από σίδερο και θέρος.

Τον κόσμο περισσεύοντας
Του γρύλλου ακόμα γήινη, φεγγάρι όλο
Ξεφαντώνει στα λιοστάσια η κραυγή ...
Κι όπως σ' αγγίζω
Μια άλλη μου 'ρχεται ομορφιά
Ξιππάζοντάς με ...
Μπαίνουν στο αίμα μου πουλιά.

Πότε;
Πού
ήταν
που σ' αγάπησα;

Μαρία Σερβάκη
από τη συλλογή Ο άλλος κήπος, 1977