Για το αδικαίωτο

Σαν σώμα το εικοσιτετράωρό μου συσπάται. Σαν κάτω από χιλιάδες βαττ σε εικοσιτετράωρη βάση το σώμα μου φρίττει.
Ούτε εννοείς τον αόριστό μου, που είναι για μια φορά και δεν επαναλαμβάνεται ούτε, το μη θρασύ της φύσεώς μου γνωρίζοντας, αναλαμβάνεις τα φερσίματα των καιρών και λοιπά της επιβιώσεως. Συνηθίζεται, δηλώνεις πλατυποδία, απαλλάσσεσαι, αλλού ο κατεργάρης αλλού ο πάγκος του.
Η μνήμη να παραπέμπει στο μνήμα, καθένας και το φτυάρι του.

Αγάπα με, όλη νύχτα έκλαψα, όλη μέρα δεν είχα δικαιολογία σαν παιδί που το μεγαλώνει ξένη μάνα.
Σαν σκυλί στο εμπορικό κέντρο της πόλης, δεν ανήκα.

Γιολάντα Πέγκλη
από τη συλλογή Της γλυκειάς πατρίδας
και Εκλογή ποιημάτων, 1996