Wassily Kandinsky, Murnau Street with Women, 1908και μαγικός, ανεξιχνίαστος. μέσα στο πράσινο
και το βαθύ γαλάζιο του, μέσα στο κόκκινο που
κάποτε τον γέννησε και τον φωτίζει. να το που
ξεπροβάλλει ντυμένο την ομίχλη τ' όνειρο, να
τη που αναδύεται μοσχοβολώντας φρέσκο χώμα
η απουσία. κι ο άνεμος με μυστικές φωνές και
ξεχασμένες. κόσμος παράξενος και μαγικός,
ανεξιχνίαστος στο φως και το σκοτάδι του.
κόσμος εκστατικός, στο ελάχιστό του απέραντος.
κάποτε τον γέννησε και τον φωτίζει. να το που
ξεπροβάλλει ντυμένο την ομίχλη τ' όνειρο, να
τη που αναδύεται μοσχοβολώντας φρέσκο χώμα
η απουσία. κι ο άνεμος με μυστικές φωνές και
ξεχασμένες. κόσμος παράξενος και μαγικός,
ανεξιχνίαστος στο φως και το σκοτάδι του.
κόσμος εκστατικός, στο ελάχιστό του απέραντος.
Τόλης Νικηφόρου
δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Πανδώρα,
τεύχ. 20, 5-11.2007
Αναρτήσεις
4 σχόλια:
Έχω μεγάλη αδυναμία σ' αυτό το ποίημα. Όπως ο πατέρας σε κάποιο από τα παιδιά του. Κι ας μην το ομολογεί εκείνος.
Όπως έχω μεγάλη αδυναμία και στη ζωγραφική του Kandinsky. Mε κάνει να αισθάνομαι ξανά παιδί. Με θαμπωμένα μάτια.
Έχετε αδυναμία και στο κόκκινο και στο όνειρο, ναι;
Και στο συνδυασμό τους μερικές φορές.
Γιατί, όμως; Εγώ το κόκκινο το συνδέω με την αλήθεια, με την πράξη, με την ένταση, με την ίδια τη ζωή.
Ενώ το όνειρο έχει χρώματα αχνά κι όχι απαραίτητα φωτεινά. Ή κάνω λάθος;
Γιατί έχετε αδυναμία σ' αυτό το ποίημα, κύριε Νικηφόρου; Γίνομαι ίσως αδιάκριτη, αλλά πόσο τακτικά έχει κανείς την ευκαιρία να ρωτήσει τις απορίες του στον ίδιο τον ποιητή;
Έχω μεγάλη αδυναμία σ' αυτό το ποίημα, πρώτα-πρώτα γιατί το έγραψα σε μια κατάσταση έκστασης σχεδόν. Τη στιγμή εκείνη είχε σβήσει μέσα μου η οδύνη αυτού του κόσμου και είχε επικρατήσει η ομορφιά του και η μαγεία του. Τα θαύματά του. Όταν το ξαναδιαβάζω, λες και ακούω τη μουσική των λέξεων, λες και αγγίζω τα μυστικά τους.
Το φως για μένα είναι το παν. Η πηγή της ζωής και η πράξη της, η δικαίωσή της. Ο έρωτας για τη ζωή, το πάθος, η πραγματικότητα και το όνειρό της. Δεν ξέρω κι εγώ πόσες φορές έχω χρησιμοποιήσει αυτή τη λέξη στα ποιήματά μου. Έχω από χρόνια κι ένα ημιτελές και φυσικά αδημοσίευτο ποίημα, στο οποίο επαναλαμβάνεται συνεχώς η λέξη φως.
Το φως είναι κόκκινο και το κόκκινο είναι φως. Και ναι, είναι η αλήθεια, τόσο η απλή και καθημερινή, όσο κι εκείνη που δεν θα μπορέσουμε ποτέ να προσεγγίσουμε.
Το φως, το κόκκινο και το όνειρο ταυτίζονται λοιπόν μέσα μου. Και συνοψίζονται σε μία και μόνο λέξη.
Ουτοπία. Η ουτοπία της αγάπης και της αιωνιότητας.
Και όχι, δεν γίνεστε αδιάκριτη,καλή μου φίλη. Τι ποιητής είναι εκείνος που δεν δείχνει τις πληγές του και δεν προφέρει την αλήθεια του;
Σας ευχαριστώ πολύ. Για όλα όσα είπατε και, κυρίως, για όσα δεν είπατε, αλλά διαφαίνονται πίσω από τα λόγια σας.
Δημοσίευση σχολίου