μ' αρέσει αυτό το κάτι στη φωνή σου
Φίλοι μου του διαδικτύου,
Συμπληρώθηκαν ήδη δεκατρία χρόνια από τον Ιούνιο του 2008, όταν με τη Λίνα Παπαδοπούλου αποφασίσαμε να ανοιχτούμε στο πέλαγος των Ελλήνων ποιητών του 20ου (και του 21ου !!) αιώνα. Με προσωπικές θεματικές ανθολογίες. Με ποιήματα για τον έρωτα και την αγάπη, για την κοινωνία και την επανάσταση, για το όνειρο και την ουτοπία, για τον χρόνο και τη μνήμη, για τη μοναξιά, για το ίδιο το ποιητικό φαινόμενο, για όλα τα αιώνια θέματα της λογοτεχνίας.
Στο διάστημα αυτό, διάβασα αναρίθμητες ποιητικές συλλογές, ξεφύλλισα εκατοντάδες τεύχη λογοτεχνικών περιοδικών, ανέτρεξα σε μερικές δεκάδες ανθολογίες από τη βιβλιοθήκη μου και προμηθεύτηκα άλλες, για να θυμηθώ τα αγαπημένα μου ποιήματα, να ανακαλύψω άλλα και έτσι να μοιραστώ μαζί σας αυτόν τον αμύθητο πλούτο της ψυχής.
Εκτός από τις θεματικές ανθολογίες, σκοπός μας ήταν να παρουσιάσουμε ξεχωριστά σημαντικούς ποιητές, ιδίως εκείνους που είναι λιγότερο γνωστοί έξω από τον στενό ποιητικό κύκλο. Επίσης, να σας γνωρίσουμε αξιόλογους νέους ποιητές, την ελπίδα και το μέλλον. Αυτό έχει ήδη γίνει για αρκετούς ποιητές και θα συνεχιστεί με ειδικά αφιερώματα σε πολλούς άλλους. Με τον τρόπο αυτό, συνεχίζουμε με τη δική μας οπτική τις άλλες αξιόλογες προσπάθειες ανθολόγησης που έχουν γίνει στο διαδίκτυο.
Το ιστολόγιο φέρει ένα δικό μου ποίημα ως προμετωπίδα, υπήρξε όμως, έως πριν έξι χρόνια περίπου, αποτέλεσμα ομαδικής εργασίας. Συνεχίζω μόνος μου από τότε. Τα ποιήματα συνοδεύονται, σχεδόν πάντα πλέον, από πίνακες ζωγραφικής, εικόνες, σχέδια ή φωτογραφίες. Το ποίημα του Άρη Αλεξάνδρου στη στήλη «Το ποίημα που διανυκτερεύει», όπως και το δικό μου ποίημα ως προμετωπίδα της ανθολογίας, εκφράζουν τον αγωνιζόμενο άνθρωπο και το πνεύμα του ιστολογίου. Δραστικό αντίδοτο, ελπίζω, στη μοναξιά που ενεδρεύει μέσα μας.
Μερικούς μήνες μετά την αρχή αυτής της προσπάθειας, είχαμε τη χαρά να γίνει βασική συνεργάτιδά μας η πολύτιμη Τζούλια Φορτούνη. Η Τζούλια ανέλαβε να επιλέγει πίνακες και συνθέτει εικόνες για τα ποιήματα της ανθολογίας - μια πρωτότυπη δημιουργική εργασία. Τη Τζούλια διαδέχτηκε στον τομέα αυτό μια άλλη φίλη από την Αθήνα, η Γιάννα Αγγελοπούλου. Εδώ και έξι χρόνια περίπου, την εργασία αυτή έχω αναλάβει εγώ προσωπικά.
Βασικός συνεργάτης του ιστολογίου υπήρξε και ένας παλιός μου φίλος, ο ζωγράφος και λογοτέχνης Ντίνος Παπασπύρου. Κατά διαστήματα είχαμε τη βοήθεια και άλλων φίλων της ποίησης.
Μετά λοιπόν περισσότερους από 500 ποιητές με περισσότερα από 5.000 ποιήματα σε 14 θεματικές ενότητες, έχω πια συνειδητοποιήσει ότι το έργο αυτό δεν πρόκειται να τελειώσει. Δεν θα τελειώσει ποτέ γιατί η ποίηση δεν τελειώνει ποτέ. Δεν έχουν ακόμα ανθολογηθεί πολλοί σημαντικοί ποιητές και η ανθολόγηση άλλων δεν είναι πλήρης. Και το κυριότερο, παρά την παραδοσιακή μικροψυχία και μεμψιμοιρία στον τόπο μας, η ελληνική ποίηση γνωρίζει στις μέρες μας μια πρωτοφανή άνθιση.Οι παλιότεροι ποιητές δημοσιεύουν το έργο της ωριμότητάς τους ενώ εμφανίζονται συνεχώς αξιόλογοι νέοι ποιητές. Μέσα στην κοπριά φυτρώνουν εξαίσια λουλούδια.
Η έρευνα λοιπόν θα συνεχιστεί, παρά τη γενικότερη σοβαρή μείωση στην κίνηση των ιστολογίων, και θα προστεθούν στις ανθολογίες πολλοί ποιητές και πολύ περισσότερα ποιήματα. Με μοναδικό κριτήριο την ποιότητα. Πρόκειται ασφαλώς για μια φιλόδοξη προσπάθεια, ιδίως αν ληφθούν υπόψη οι τεχνικοί περιορισμοί ενός απλού ιστολογίου αλλά και ο περιορισμένος χρόνος που εγώ διαθέτω. Και κάτι ακόμα, νομίζω ιδιαίτερα σημαντικό. Η αγάπη όλων μας για την ποίηση δημιουργεί φιλικούς δεσμούς με ξεχωριστούς ανθρώπους που, πιθανότατα, δεν πρόκειται ποτέ να γνωρίσουμε από κοντά. Παράδειγμα η συνεργασία μου με τα άλλα μέλη της παρέας που υπήρξε σχεδόν αποκλειστικά ηλεκτρονική και τηλεφωνική. Και οι πολλοί κάτοχοι άλλων ιστολογίων που έχουν γίνει τακτικοί αναγνώστες μας. Νομίζω ότι αυτή είναι μια άριστη συστατική επιστολή για τη λειτουργία του διαδικτύου.
Ευχαριστώ θερμά τη Τζούλια, τη Λίνα, τη Γιάννα και τον Ντίνο, σας ευχαριστώ όλους.
Τόλης Νικηφόρου
Αναρτήσεις
5 σχόλια:
Η ποίηση είναι ένα ερωτικό φαινόμενο και είναι φυσικό τα ποιήματα για τον έρωτα και την αγάπη να είναι περισσότερα. Ακόμη κι όταν ο έρωτας προδίδεται και χάνεται (πράγμα αναπόφευκτο), το άρωμά του παραμένει. Τα ποιήματα του παραμένουν. Για πάντα; Για πάντα. Γιατί νομίζετε ότι ανθίζουν τα δέντρα την άνοιξη;
Ή, όπως λέει η σπουδαία ερωτική ποιήτρια Χλόη Κουτσουμπέλη, «καί τότε έρχεται το τέλος (πριν αχνιστή προβάλλει η επόμενη αρχή) ...»
Εγώ, η αδιάκριτη, ξαναχτυπάω την πόρτα σας σήμερα.
Νιώθω ότι αυτό εδώ δεν είναι απλώς ένα ποίημα για τον έρωτα ή από έρωτα. Υπάρχει κάτι παραπάνω. Έχει κάτι ρεαλιστικό, μοιάζει με μίνι βιογραφικό κάποιας.
Η φωτιά που έρπει, το κόκκινο στις λέξεις, τα κάστρα, ο μακρύς δρόμος κάτω από τα κάστρα (σίγουρα της Θεσσαλονίκης), η πλατεία με τις μουσικές... περίεργο!
Η πλατεία με τις μουσικές στο τέρμα του δρόμου; Είμαι σίγουρη πως την ξέρω αυτή την πλατεία, την έχω δει. Είναι πραγματική αυτή η πλατεία, έτσι δεν είναι;
Εγώ δεν άκουσα χτύπημα στην πόρτα. Μήπως κοιτάξατε από την κλειδαρότρυπα; Γιατί μάλλον δι-ορατική μου φαίνεστε και όχι αδιάκριτη.
Έχετε δίκαιο λοιπόν. Μερικές φορές ένα ερωτικό ποίημα αναφέρεται αόριστα στο αιώνιο γυναικείο πλάσμα. Όχι όμως στην περίπτωση αυτή. Εδώ έχουμε μια ποιητική προσωπογραφία.
Όλα τα στοιχεία που επισημάνατε είναι πραγματικά. Και δεν είναι. Γιατί προσλαμβάνουν άλλες διαστάσεις, γίνονται «αλλιώς ωραία» στη φαντασία του ποιητή. Η πλατεία με τις μουσικές για παράδειγμα. Υπάρχει. Θα ήθελα κάποτε να τη δω κι εγώ.
Άλλο όμως μια κοινή πλατεία, στην οποία γίνονται κατά διαστήματα μουσικές εκδηλώσεις, και άλλο μια γυναίκα που κάποτε είχε γίνει μουσική και αρμονία η ίδια.
Τότε, επειδή νομίζω ότι ξέρω την πλατεία, σας υπόσχομαι ότι όποτε τύχει να έρθω στην πόλη σας, θα σας προσκαλέσω να πάμε μαζί - αν θέλετε, βέβαια. Μπορεί να αργήσω, όμως, να ανέβω προς τα βόρεια.
Εσείς θα μου επιβεβαιώσετε αν έχω βρει τη σωστή πλατεία κι εγώ θα προσπαθήσω να φανταστώ τη γυναίκα που λέτε.
Γιατί όποτε έρθω στη Θεσσαλονίκη, θα πάω σίγουρα να ξαναδώ την πλατεία που φαντάζομαι ότι εννοείτε κι εσείς.
Υ.Γ. «Αλλιώς ωραία»; Τίτλος ποιήματος του Γ. Θέμελη δεν είναι;
Ναι, πρόκειται για τίτλο ποιήματος του Γιώργου Θέμελη. Ενός ποιητή που αγαπώ ιδιαίτερα για το φως του, για την ωραία του ψυχή.
Όμως, φοβάμαι, καλή μου άγνωστη αναγνώστρια, ότι υπάρχει μια παρανόηση. Ο δρόμος κάτω απ' τα κάστρα και η πλατεία με τις μουσικές δεν είναι τουριστικό, ούτε ποιητικό αξιοθέατο. Είναι μνήμη, μνήμη πολύτιμη και ανέγγιχτη. Μνήμη έστω της φαντασίας για μένα, όμως μνήμη αποκλειστική. Από εκείνες που «έχουν για πάντα αλώσει την ψυχή μας».
Μην προσπαθείτε λοιπόν να την φανταστείτε, μην προσπαθείτε να φανταστείτε τη γυναίκα αυτής της μνήμης. Είναι «αλλιώς ωραία», ανήκει σε μένα και δεν ανήκει σε κανέναν άλλο.
Δημοσίευση σχολίου