Το έγκλημα

Από καιρό στον ύπνο μας κυκλοφορούσαν
αλλόκοτοι ήσκιοι,
και στ' αυτιά μας έφταναν κάποιες στιγμές
αόρατοι ψίθυροι,
ενώ κανείς δε φαινόταν, τίποτα
δεν προμηνούσε τη συμφορά.

Κι άξαφνα,
έπεσε μια σιωπή, σα να μείναμε στον κόσμο
μόνοι.

Μας ξερριζώσανε τη γλώσσα, μας δέσανε τα χέρια,
μας βούλωσαν τ' αυτιά.
Κι έτσι, μια μέρα ξυπνήσαμε, άλαλοι και κουφοί.
Μπροστά στα μάτια μας κιόλας γινότανε το
απαίσιο έγκλημα.
Αλλά κανείς δε μπορούσε πια να μιλήσει, μήτε
ν' ακουστεί,
ακόμα κι αν κατάφερνε να βγάλει μια τελευταία
κραυγή,
σαν άνθρωπος που χάνεται
ή σαν πνιγμένο μουγγρητό ζώου που το σφάζουν.

Από τότε , κοιταζόμαστε μόνο στα μάτια,
και χορεύουμε ξυπόλυτοι στη φωτιά.

Όσο για την ψυχή μας, βρυκολάκιασε.
Με τόσους λύκους που τη διεκδικούν,
με τόσα σκυλιά που τη σέρνουν στους δρόμους.

Κώστας Στεργιόπουλος
από τη συλλογή Έκλειψη, 1974