Τ' αρχαία τα μάρμαρα

Τ' αρχαία τα μάρμαρα ζωντάνεψαν μέσα στη χλόη
ραντίσματα βροχής με ήλιο του Μάρτη.
Το φως ποτέ άλλοτε σου φαίνεται δε λάμπει σαν
και τώρα.

Μην ανοίξεις να δεις πιο μέσα.

Όλα τ' αγάλματα χαμογελούνε στο μουσείο.
Κορμοί σπασμένοι και κιονόκρανα στους παιδικούς
μας λόφους.

Αυτά τα μάρμαρα είναι δικά μας σαν τον ήλιο μας,
βόσκουν χωμένα στο γρασίδι σαν τα πρόβατα.
Δεν έχουν μνήμη και δεν ξέρουν να θυμούνται.
Νιώθουν την άνοιξη ως τις ρίζες τους κι αναταράζονται,
ξυπνούν, και πέφτουνε ξανά σε λήθαργο σαν τη
ζωή μας.

Κώστας Στεργιόπουλος
από τη συλλογή Έκλειψη, 1974