Και έπεται η συνέχεια

Ρωτάς τι κάνω. Γράφω
το ποίημα που σου υποσχέθηκα
εδώ και ένα τέταρτο του αιώνα.
Δίπλα μου η Σαπφώ, τα γιασεμιά
κι αυτή η γριά ροδιά που ανθοβολάει
ασύστολα, σχεδόν χυδαία.
Δεν ντρέπονται τα δέντρα βλέπεις
για την ευλογία
μιας όψιμης καρποφορίας.
Οι στίχοι μυρμηγκιάζουνε στις
ρόγες
των δακτύλων.

Κυλούνε στο χαρτί
γίνονται σπέρμα.
Το ποίημα είναι πράξη ερωτική
χαϊδεύοντας τις λέξεις φλέγεσαι
και παίζοντας μαζί τους πυρπολείσαι.
Το δειλινό με καταπίνει, βυσσινί.
Ανάσκελα η θάλασσα, ο λόφος τη βυζαίνει.
Κεφάλαιο πρώτο.

Έλλη Παιονίδου
από τη συλλογή Κλεψύδρα, 1987