Ακατοίκητο όνειρο

Περιπλανώμενος αιώνες απάνω στα βουνά
προβιά μου η αθωότητα
ψυχούλα τ' αηδονιού που αγάπησα
και ημέρωνε τα δέντρα
που ήσαν άνθρωποι
ριζωμένοι απ' το πολύ καρτέρεμα

έσφιξα τη Μαριώ απ΄τις φτερούγες
νιότης που αγρίευε
με τη θάλασσα βογκώντας
στα θεία μηριά της

τραγούδησα το φέγγος της φυλής απ' τον Όμηρο
τη Μάνα του Κίτσου σ' ασπρολίθαρα

ζήλεψα αντάρτη Αρχηγό και Μεγαλέξανδρο
ώσπου χόρτασα σφαγές
λεηλασίες και λέω
έξω από τα «ίσως» και «θα δούμε»
να πάρω το αίμα από το χέρι
να μου δείξει σε τόπους μυροβόλους
το σκοτωμένο σχήμα του
να κλάψω γι' αυτούς
που θλιμμένοι αφήσαν τ' όνειρο ακατοίκητο.

Ηλίας Γκρης
από τη συλλογή Λήθαργος κόσμος, 1987