Κάποτε θα πάρω ξοπίσω τ' όνειρό μου
ίσως από πρόκληση στην ακυρότητά του, δεν ξέρω,
κανείς δε θα δηλώσει την εξαφάνισή μου
κάθε βράδυ το παραμύθι για τη Χιονάτη
και τα εφτά θαυμάσια ενδεχόμενα
κάθε πρωί ξυλιασμένη η προοπτική
θα λησμονήσω και το σπίτι μου ξέσκεπο
να γεμίζει βροχή
καλά θα είναι με τη βροχή
απ' τη μια κάμαρα στην άλλη θα κωπηλατώ
και κανένας φόβος ν' ακούσω βήματα.
Κύριε, σώζε τις πεποιθήσεις μας !
Δεν αναλαμβάνει την ευθύνη για τη ματαίωση
τόσων δρομολογίων ο κόσμος
ούτε συνοψίζεται σε περισυλλογή.
Και τι κρατώ απόσταση ξενητεμένου που νοσταλγεί,
Για τέτοιες συμπληγάδες τέτοιο μακελειό.
Αφύλαχτες στιγμές για να δοξάζονται οι ενέδρες.
Γιολάντα Πέγκλη
από τη συλλογή Όμορφος κόσμος, 1984
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου