Η αίσθηση του κόσμου ήταν λειψή,
από τη γέννησή μου ως τώρα.
Στο ιστορικό μου γράψανε : κουφή
κι έτσι έμεινε - μια κούφια ώρα.
Μες στο μυαλό μου, ωστόσο, η μελωδία
με κατακλύζει, πλημμυρίζω από ήχους.
Των τραγουδιών διαισθάνομαι την αρμονία
κι έτσι συχνά μεθώ απ' τους στίχους.
Τον κόσμο σας ποθώ να τον διαβάσω
στα στρόγγυλα σημάδια στο χαρτί.
Της γλώσσας τα μυστικά να εξιχνιάσω
- ποτέ μου δε βολεύτηκα στην άκρα σιωπή.
Εντάχτηκα στη σκέψη σας, των ήχων
- το φλοίσβισμα, το θρόισμα και η ριπή του ανέμου
και μέσα τα χτυπήματα της πόρτας και των τοίχων -
ήχοι που δεν τους άκουσα στ' αλήθεια εγώ ποτέ μου.
Κι ωστόσο, στα ποιήματα με σπρώχνει η φαντασία.
Τη γλώσσα σας χειρίζομαι και σας τη στέλνω πίσω.
Να αφουγκραστείτε εδώ κι εσείς μία στιχομυθία
που - αν και κουφή - μπορώ να εκφωνήσω ...
από τη συλλογή Αν-επίκαιρα ποιήματα, 2007
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου