Η ουσία των πραγμάτων

Μισοφωτισμένοι διάδρομοι.

Χτισμένες πόρτες.

Κυνηγάς έναν άνθρωπο για να μιλήσεις.

Τσαλαβουτάς στα νερά.

Σκοντάφτεις σε δεμένα χέρια.

Ανάβουν εκατομμύρια φώτα

πάνω στο κεφάλι σου.

Σβήνουν.

Μετά σημαδεύουν το πλαϊνό σου

και πέφτουν πάνω του σαν κοράκια.

Ένας τρίτος προσπαθεί να κλάψει.

.. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. ..

Βέβαια ωραία είναι η φιλοσοφία

και τα καλοβαλμένα πάρκα, ακόμη και οι αρχαιότητες

- δεν λέω - αλλά εδώ η ζωή βρίσκεται στα τελευταία της.

Όπως χάνεται μια λίμνη όσο προχωρούν τα αποξηραντικά έργα.

Κι άρχισε να μας σκεπάζει ένα βουβό

λευκό χρώμα, σκληρό σαν πέτρα.

Γιάννης Κοντός
από τη συλλογή Τα απρόοπτα, 1975