Οι γύφτοι

Οι γύφτοι είναι κάτι που δεν καταλαβαίνουμε
γιατί τρυπάν τις εποχές
και φέρνουν τους ανέμους στις αυλές μας.
Είναι οι άνθρωποι που μας κλέβουν τα πορτοκάλια
και αφήνουν τα δέντρα να μεγαλώσουν.

Οι γύφτοι είναι κάτι που δεν αγαπάμε
γιατί είναι απάτριδες και γεννιούνται
χωρίς αύξοντα αριθμό ανάμεσα στα μάτια.
Όσοι μεταμεληθούν βγαίνουν στην όχθη
και φυτεύονται ανάμεσά μας.
Μόνο που κάθε βράδυ στα όνειρά τους,
ξεκινούν πάλι για κάποια χώρα των Μακάρων.

Οι γύφτοι είναι κάτι που δεν συμπαθούμε,
γιατί είναι άθεοι και είρωνες.
όσοι βαπτισθούν βάζουν τους Αγίους τους πίσω
στην καρότσα
και τους φορούν για φωτοστέφανο μια παλιά ζάντα
από Ντάτσουν. Τις αυγές σκαρφαλώνουν στις ταράτσες κλέβουν
τα μανταλάκια
της νοικοκυράς και αφήνουν τα εσώρουχα μας
να στεγνώσουν.

Οι γύφτοι είναι κάτι που δεν καταλαβαίνουμε,
γιατί πεθαίνουν πάντα τον Απρίλη με μάτια καθαρά
και μαύρα∙
πιο καθαρά από τη νύχτα∙
παίρνουν μαζί τους ένα
κλαδί χασισόδεντρου
και μια πυγολαμπίδα καλά κρυμμένα στο εσώρουχο.

Οι γύφτοι σε παίρνουν πάντα όταν κάνεις ωτοστόπ∙
δεν σου λένε παλιές ιστορίες
ούτε τη μοίρα σου.
Μόνο τα κορίτσια τους σου πλένουν τα χείλη
και σε κοιτούν όλοι κατάματα,
μήπως έχεις να τους πεις νέα
για το μεγάλο καραβάνι που χάθηκε...

Χ. Δ. Καλαϊτζής
Από τη συλλογή Κίνναμος, 1987