Χωρίς τον θάνατο ΙΙ

Αυτός είναι ο πραγματικός θάνατος.
Όταν χάνεις τον άνθρωπο που αγαπάς
ενώ παραμένεις υποτίθεται ζωντανός
για να υφίστασαι τον ισόβιο χαμό του.
Αυτός είναι ο πραγματικός σου θάνατος
που σε κάνει να πονάς, όπως θα πονέσουν
με τη σειρά τους οι αγαπημένοι σου
για το δικό σου θάνατο.
Τόσο πένθος δεν υποφέρεται, δεν μπορείς
να το αντέξεις ούτε να το μοιραστείς με άλλους,
σηματοδοτεί τον δικό σου θάνατο,
τον πραγματικό σου θάνατο.
Κανένας δεν έχει τη δύναμη να σε παρηγορήσει
νομίζοντας ότι είσαι ήδη νεκρός.

Φαίδων Πατρικαλάκις
από τη συλλογή Εκ της σιωπής, 2014

Αντίφωνο ΙΙΙ

Όταν πεθαίνουν οι φίλοι μου μετακομίζουν στο σπίτι μου,
απολαμβάνοντας τα ίδια προνόμια που είχαν όταν βρίσκονταν στη ζωή.
Μοιραζόμαστε τα πάντα: βιβλία, ρούχα, φαγητά, κολόνιες, ακόμη και τα χάπια μου που δεν πρέπει να αμελώ να παίρνω τρεις φορές την ημέρα. Όσο ζω, θα ζούνε κι αυτοί και μάλιστα πολύ καλύτερα απ' όταν ήταν ζωντανοί. Το ξέρουν καλά (καθώς και πολλά άλλα πράγματα που εγώ αγνοώ). Με φροντίζουν υποδειγματικά, δεν λέω, αλλά περισσότερο από υστεροβουλία και συμφέρον μην τυχόν συμβεί το κακό και σ' εμένα, οπότε θα βυθιστούν δια παντός στην οδυνηρή λησμονιά και θα χαθούν ολοκληρωτικά στ' άγρια σκοτάδια.

Φαίδων Πατρικαλάκις
από τη συλλογή Εκ της σιωπής, 2014

Επίλεκτες λέξεις

Πώς να συγκρατήσω τις λέξεις που επέλεξα
για να φτιάξω τα ποιήματά μου;
Μερικές ξεφτισμένες μνήμες ζωής, αμείλικτα
φουγάρα με εκτυφλωτικούς καπνούς.
Πώς να συγκρατήσω λέξεις που καίνε σαν καλοκαίρια;
Μέχρι πότε θ' αντέξω; Μέχρι πότε θα περιμένουν
εκείνες οι λέξεις, οι αριθμοί, οι μνήμες
να γίνουν ποιήματα;
Δεν ξέρω πώς φτιάχτονται τα ποιήματα,
τι ακριβώς μεσολαβεί για να μετατραπεί η ασκήμια
ξαφνικά σε ωραιότητα.
Πώς διαπερνά ο ποιητής τους ήχους και το φως
για να φτάσει στο ανεξερεύνητο χάος;
Η ποίηση είναι η παρηγοριά του ποιητή,
η σοφία του, δεν αρκείται να την κρατά για
τον εαυτό του, αλλά πασκίζει να τη μεταφέρει
στους ανθρώπους, να της δώσει φτερά,
να την ανεβάσει στους ουρανούς
να τη μετατρέψει σε πηγή ζωής.΄
Ό,τι υπάρχει βαθύτατα
κρυμμένο πίσω από το ερμητικό αδιόρατο
είναι η ποίηση.
Καταλυτικά κύματα της θάλασσας
τυλιγμένα ολόγυρα από τον εαυτό τους
μέχρι την τελειωτική λυτρωτική τους
αποδέσμευση.
Δεν φαντάζεστε πόσο πολύ χρόνο χρειάζεται
το ποίημα για ν' αποκτήσει μορφή.
Η ποίηση είναι βροχή που έπεσε, που θα πέσει
και που θα πέφτει ανέναα.
Κατά καιρούς μ' εγκαταλείπει
και τότε νοιώθω αφόρητη μοναξιά
που σπάει κόκαλα.
Η ποίηση είναι σαν να φοράς ανάποδα τα ρούχα σου
και να βγαίνεις στους δρόμους
παραξενεύοντας τους ανθρώπους
που αναρωτιούνται τι ακριβώς σε ώθησε να το κάνεις.
Γράφω ποίηση παίζοντας
το κουτσό περιστέρι.

Φαίδων Πατρικαλάκις
από τη συλλογή Εκ της σιωπής, 2014
 

Καταδύσεις ΙΙ

Στο λέω να το ξέρεις. Υπάρχουν θάλασσες χωρίς τελειωμό,
συγκλονιστικές, που λάμπουν και υπνωτίζουν,
που όλο και κάπου μπορούν να σε πάνε,
όχι όμως εκεί που πραγματικά επιθυμείς.
Υπάρχουν έρωτες που θα σε συνεπάρουν
ωστόσο θα σε κατευθύνουν σε απόμακρες άγονες
περιοχές που δεν θα μπορούσες να φανταστείς.
Στο λέω να το ξέρεις: ό,τι ανακαλύπτεις θα το χάνεις και
ό,τι αποκτάς θα σε σταυρώνει και θα σε ματώνει.
Στο λέω να το ξέρεις: ό,τι ονειρεύεσαι να κάνεις καν' το
τι στιγμή που το σκέφτεσαι γιατί με τον καιρό
θα αναγκαστείς να παραιτηθείς από ένα σωρό πράγματα,
που τα λιμπίζεται ο θάνατος και δεν τα χωράει ο χρόνος.
Στο λέω να το ξέρεις: μην περιμένεις άλλο ο χρόνος
να σου πάρει τον αέρα, φρόντιζε εσύ να παίρνεις
τον χρόνο με το μέρος σου.

Φαίδων Πατρικαλάκις
από τη συλλογή Εκ της σιωπής, 2014

Σταυρωμένος στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα

Αγαπητέ Μουνκ, σύντροφε του αιχμηρού εξπρεσιονισμού.
Η δική σου κραυγή με την οποία έγινες διάσημος
δεν είναι τίποτε
συγκρινόμενη με τη δική μου που δεν βρίσκεται
αποτυπωμένη πάνω σε καμβά, αλλά υπάρχει
χειροπιαστή, βιωμένη, καθώς απ' αυτήν ξεπηδούν όχι
μόνο βασανιστικοί ήχοι, αλλά ξυφάφια, καρφιά, ρόπαλα,
σφυριά, δρεπάνια, που με σταυρώνουν διαρκώς,
στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα.

Σύντροφε του οδυνηρού εξπρεσιονισμού.
Τρυφερέ σύντροφε΄της αδικίας και του πένθους,
κάθε ανυπεράσπιστου τυραννισμένου πλάσματος,
στο προδοτικά από άκρη σε άκρη ασυγκίνητο σύμπαν.

Φαίδων Πατρικαλάκις
από τη συλλογή Εκ της σιωπής, 2014

Η ομίχλη της μοναξιάς

Οι χάλκινες λεοπαρδάλεις μέσα μου
έπαψα πια να ηχούν
Εγώ που υπήρξα ο μοναδικός θεατής
της γέννησης της Αφροδίτης καθώς
αναδυόταν μέσα από τ' αφρισμένα
κύματα των ονείρων μου.
Δεν με παιδεύει τίποτα πια
παρά μόνο η περιέργεια, πώς τάχα
θα νιώθω όταν δεν θα υπάρχω.
Γνωρίζω ότι με δυσκολία
με παίρνει τα βράδια ο ύπνος
χωρίς λίγο διάβασμα και το χειρότερο
είναι που βασανίζομαι πώς τάχα θα μου φανούν
όλες αυτές οι καινούριες μυρωδιές
εγώ που δεν ανέχομαι
παρά μόνο τη δική σου, θριαμβική
αίσθηση από αμύγδαλο και γιασεμί.
Προς το παρόν νιώθω να μπάζει
από παντού η ομίχλη της μοναξιάς.

Φαίδων Πατρικαλάκις
από τη συλλογή Legato, 2004

Τελετές θεών και δαιμόνων

Η ζωή μου ολόκληρη
υπήρξε μια εκθαμβωτική
ιεροτελεστία του Θιβέτ.
Φόρεσα τα ρούχα των θεών,
των ιερέων, των μυστηριακών
πνευμάτων και δαιμόνων,
καταπιάστηκα με τεράστια
τύμπανα, με εκκωφαντικά
τρομπόνια.
Κατασκεύασα υπέροχες μάσκες
ζώων και φανταστικών αρπακτικών.
Δικαόσμησα αίθουσες με πολύχρωμα
πανιά και σημαίες.
Χόρεψα τελετουργικούς χορούς
και επιχείρησα επικίνδυνα
θεαματικά ακροβατικά.
Βάφτηκα με χρώματα μαγικά
και πραγματοποίησα συμβολικές
κινήσεις αδιόρατων υπάρξεων.
Επιχείρησα όλα αυτά σχεδόν
υπνωτισμένος από την επίδραση
μεθυστικών αρωμάτων, αισθησιακών καπνών
χωρίς να είμαι ικανός να γνωρίζω αν το έζησα
πραγματικά ή απλώς
τα φαντάστηκα από την αστείρευτη επιθυμία μου,
έστω για λίγο, να γίνω ένα με τα κοσμογονικά
παιχνίδια θεών και δαιμόνων.

Φαίδων Πατρικαλάκις
από τη συλλογή Εκ της σιωπής, 2014