Τι απομένει

Κάτω απ' τον ύπνο των σύννεφων
τι ψίθυροι
τι σιγανές φωνούλες.

Aνάμεσα σε φύλλα βιαστικά
και μελωδίες των πουλιών
κατάπληκτος μες στα κουδουνίσματα τ' αγέρα
σε καλαμιές και βράχους
να ΄'μαι σαν ένα μικρό φτερό
που πάλλεται στο φως.

Κι έπειτα
τι απομένει απ' αυτές τις μικρές στιγμές ;
Παρά δύο τρία φωτεινά χαμόγελα
δυο τρεις αναστεναγμοί
και μια ελάχιστη θλίψη
να στροβιλίζονται σαν σκουπιδάκια
που τα σκορπάει ο άνεμος.


Σταύρος Μίχας
αδημοσίευτο

Επιστρέφω στη γέννησή μου

Στη γυμνή ώρα

το φως λεηλατεί τη μέρα.

Ο κόσμος σωπαίνει αδειανός.

Το ρολόι τραγουδά το χαμένο χρόνο.

Μάταια φυλλομετρώ τη ζωή μου.

Ούτε ένας ήχος

ούτε ένας στεναγμός.

Κλείνω τα μάτια κι αφουγκράζομαι

στα σύνορα του είναι και του τίποτα

μια ζωή πιο ζωντανή μας προσκαλεί.

Ο εαυτός μου ξεκολλά απ' τον εαυτό του

και γίνεται κομμάτια.

Φεύγω να βρω τι είμαι.

Ο άνθρωπος αρχίζει εκεί που πεθαίνει.

Επιστρέφω στη γέννησή μου.

Σταύρος Μίχας
από τη συλλογή Δυτικά ο κήπος, 2004

Έτσι κυλάει ο χρόνος

Οι στιγμές μου με βιολετιά βήματα
χάνονται στον ουρανό.
Ο κήπος μου μικρός
κι η μοναξιά μου απέραντη.
Η βροχή τραγουδά με λυτά μαλλιά
και τα δέντρα άνοιξαν τα μάτια
να γνωρίσουν τον εαυτό τους.
Μέσα μου τα γνωρίζω
και μέσα τους με σκέφτονται
μέσα μου διαρκούν
και μέσα τους περνάει ο άνεμος
και γονατίζουν τα λουλούδια.
'Ετσι κυλάει ο χρόνος
όπως η σιωπή στην πέτρα
σε κάτι που δεν έχει αρχή
σε κάτι που δεν έχει τέλος.

Σταύρος Μίχας
αδημοσίευτο

Ασχολούμαι με το ελάχιστο

Ασχολούμαι με το ελάχιστο
γίνομαι μάρτυρας μιας μικρής λέξης.
Προσπαθώ να την αφουγκραστώ
να την κρατήσω δυνατά στην καρδιά μου
μη και μου ξεφύγει.
Από κάτω η άβυσσος.
Για να μην γλιστρήσω
κρατιέμαι απ' αυτή τη λέξη
εδώ και τόσα χρόνια
κι εκείνη βαστάει
σαν από θαύμα βαστάει
να μην πέσει το ποίημα
και με τσακίσει.

Σταύρος Μίχας
αδημοσίευτο

Καθισμένος στην όχθη του χρόνου

Καθισμένος στη όχθη του χρόνου

σβήνοντας τη νερένια εικόνα μου

να σταματήσω στη λαμπερή στιγμή

σαν Βούδας στην όχθη του εαυτού του

να εισχωρήσω σ' όλα τα επίπεδα φωτός

σ' όλες τις νύχτες

να γυρίσω τα μέσα έξω

να σκεπαστώ με όλα

φως κι ουσία κι απουσία

μες στη σιωπή

σε μια ιλιγγιώδη ακινησία

σε μια πληρότητα κενή

δεν υπάρχει τέλος ούτε αρχή

δεν τελειώνω μήτε αρχίζω

δεν ξέρω αν υπήρξα ή είμαι ή θα υπάρξω

Γύρισα εκεί απ' όπου δεν ξεκίνησα

σ' ένα στιγμιαίο κενό

Ποτέ δεν είμαστε ό,τι είμαστε

τίποτα δεν τελειώνει στον εαυτό του

πορεύομαι ίσια σε μένα που δεν υπάρχω

Το κενό είναι μέσα μου.

Σταύρος Μίχας
από τη συλλογή Το άπειρο της σιωπής, 1998

Να γυρνάς να επιστρέφεις πάλι

Να γυρνάς

να επιστρέφεις πάλι

σ' αυτό το φως

σ' αυτούς τους καρπούς της γνώσης και της λησμονιάς

με τη γεύση του χρόνου

με το σώμα σου να πάλλεται στον ήλιο

απέναντι στη θάλασσα

με θέληση απολιθωμένη

σ' αυτόν το βράχο τον παλιό και τον καινούριο

που εξέχει απ΄τα νερά της γέννησης του κόσμου

ανάμεσα σε ρίζες και σε χόρτα

ανοιγοκλείνοντας τον ουρανό στα μάτια σου.

Τώρα που η ψυχή εφύσηξε στο μέτωπό σου

ζωή καινούρια.

Τώρα που ο αέρας της αυγής

έσβησε όλους τους αστερισμούς

και η μέρα υπακούει στο ήπιο φως

κι η πεταλούδα στη αγρύπνια.

Έγινες σαν το διάφανο σπόρο της φωτιάς

που καίει εδώ και πάντα.

Σταύρος Μίχας
από τη συλλογή Δυτικά ο κήπος, 2004

Πικρό πουλί

Κόκκινο πουλί
τρελό πουλί
πικρό πουλί

Πουλί της ερημιάς μου

Τόσα χρόνια πέρασαν
με τα παράθυρα ανοιχτά

Και συ δε λες να φύγεις.

Σταύρος Μίχας
από τη συλλογή Χελώνα στο βυθό του κόσμου, 1997

Αυτός που ποτέ δεν κοιμάται

 Στον Τόλη Νικηφόρου

 

 

Είναι αυτός που ποτέ δεν κοιμάται

που μπορεί να κάνει τα πάντα

αφού είναι ο κανένας κι είναι ο καθένας.

Δεν τον διαφθείρει εκείνο που τον πλησιάζει

γιατί πάντα απομακρύνεται.

'Ερχεται στον κόσμο σα γεωμέτρης του τίποτα.

Υπολογίζει το κάθε τι από ένστικτο.

Γνωρίζει πως το κέντρο κι η περιφέρεια δεν υπάρχουν.

Ακόμη δεν έφθασε κάπου

κι όμως γνωρίζει αυτά που θα γίνουν.

Υπάρχει τόση λίγη πραγματικότητα στη ζωή

μα αυτός πάντα άγρυπνος

καταμεσής του τώρα

ξοδεύει το χρόνο του δίχως να τον μετρά.

Δεν είναι από εδώ

Δεν είναι από κει

Δεν είναι από πουθενά.

Γιατί είναι από παντού.

Είναι ο ίδιος ο θρίαμβος

που φωτίζει και διασχίζει το πέρασμά του.

Αιώνιος κι ακλόνητος

γιατί μόνο μ' αυτό τον τρόπο

μπορεί να γνωρίσει τον κόσμο

μένοντας μέσα του κι αποφεύγοντάς τον συνάμα.

Ζει απ' αυτό που δέχεται απ' τον κόσμο

απ' αυτό που του παίρνει.

Τα λόγια του γίνονται ένα με την εικόνα του.

Είναι σε μια κατάσταση κίνησης κι ακινησίας.

Τίποτε δεν ανακόπτει την ταχύτητα του φωτός μέσα του.

Κανένας ύπνος δεν τον καταβάλλει.

Πάντα λεύτερος ενεδρεύει κάτω απ' τα νεκρά

φύλλα του ύπνου.

Δεν έχει ηλικία.

Ο χρόνος γλιστράει δίπλα του

στο άνθος του κενού.

Είναι ένα πτερόεν πνεύμα.

Σταύρος Μίχας

αδημοσίευτο