Να γυρνάς
να επιστρέφεις πάλι
σ' αυτό το φως
σ' αυτούς τους καρπούς της γνώσης και της λησμονιάς
με τη γεύση του χρόνου
με το σώμα σου να πάλλεται στον ήλιο
απέναντι στη θάλασσα
με θέληση απολιθωμένη
σ' αυτόν το βράχο τον παλιό και τον καινούριο
που εξέχει απ΄τα νερά της γέννησης του κόσμου
ανάμεσα σε ρίζες και σε χόρτα
ανοιγοκλείνοντας τον ουρανό στα μάτια σου.
Τώρα που η ψυχή εφύσηξε στο μέτωπό σου
ζωή καινούρια.
Τώρα που ο αέρας της αυγής
έσβησε όλους τους αστερισμούς
και η μέρα υπακούει στο ήπιο φως
κι η πεταλούδα στη αγρύπνια.
Έγινες σαν το διάφανο σπόρο της φωτιάς
που καίει εδώ και πάντα.
από τη συλλογή Δυτικά ο κήπος, 2004
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου