Ασφαλής κατεύθυνση

Στη μνήμη των αδελφών μου
Ντίνου, Μίμη και Αλέκου

Κι επειδή τα οικονομικά μου πήγαιναν όλο και στο χειρότερο, άρχισα να γίνομαι εφευρετικός : κατέβαινα, λόγου χάρη, στο υπόγειο όπου βρισκόταν ένα παλιό χαλασμένο ρολόι, το έβαζα στην πιο κρίσιμη ώρα και περίμενα – κι ας είναι ευλογημένο τ’ όνομα του Θεού, ποτέ δεν έπεσα έξω, ύστερα, υπερήφανος, πήγαινα στο οινομαγειρείο, όπου ο ατμός απ’ τις κατσαρόλες με γέμιζε θρησκευτικές σκέψεις, συνωστιζόταν ο φτωχόκοσμος, μέθυσοι με ποδοπατημένα καπέλα, λόγια χιλιοειπωμένα σαν τις εποχές, ώσπου, τέλος, πιωμένος, έπαιρνα από πίσω κάποιον απ’ τους νεκρούς μου κι έτσι έβρισκα πάντα το σπίτι μου …

Τάσος Λειβαδίτης
από τη συλλογή Ο τυφλός με τον λύχνο, 1983

Όταν θα έρθεις ...

Κι οι αναμνήσεις, που συγκρατείτε

κάτι πιο πολύ απ' αυτό που ζήσαμε.
Τάσος Λειβαδίτης 

Όταν θα έρθεις

θα σβήσω τα φώτα και τις ώρες

να αφήσω μονάχα το μωβ
να φωτίζει τα μάτια σου
θα σε κοιτάζω ασάλευτος
αιμορραγώντας γιασεμί και θέρος

Δεν θα μιλάς

Θα γεμίζει το ποτήρι μας

το άρωμα μιας άρρωστης μνήμης
να πίνουμε ατελείωτα
στο μεγαλείο της σήψης

Όταν φύγεις

σε παρακαλώ

μη μου επιστρέψεις την όραση.

Γιάννης Τόλιας

από τη συλλογή Εξίτηλος χρόνος, 1999

Συγκεντρωτική έκδοση Ό, τι άγγιξα κι ό, τι θυμάμαι
(ποιήματα 1981 - 2011), 2011

Ένα μεγάλο παρελθόν

Και τώρα που ξεμπερδέψαμε πια με τα μεγάλα λόγια, τους άθλους, τα όνειρα, καιρός να ξαναγυρίσουμε στη ζωή μας – αλλά, μάταια, το σχέδιο της πόλης άλλαξε, κατά πού πέφτει ο δρόμος πού αγαπηθήκαμε, παιδιά, που πήγε ο άνεμος που σκόρπισε τόσους συντρόφους, υπάρχει ακόμα ο κόσμος; - τώρα στη γλώσσα μας μπερδεύονται παλιά τραγούδια, κανείς δεν μας καταλαβαίνει και μόνο τα παιδιά μαντεύουν πιο πολλά, μα μεγαλώνουν γρήγορα και τα πουλιά πετάνε για να μη θυμούνται – ένα τέτοιο παρελθόν και δεν απόμεινε παρά λίγη στάχτη, όπου σκυμμένοι τα βράδια σχεδιάζουμε σημαίες, άστρα, λόφους, άλογα κι ανάμεσά τους την τύψη ότι δεν τα δώσαμε όλα

ελευθερώνοντας έτσι όρκους αλλοτινούς και τις πιο ωραίες χειρονομίες του μέλλοντος.

Τάσος Λειβαδίτης
από τη συλλογή Ο τυφλός με τον λύχνο, 1983

Εις μνήμην

Κάποτε θα πάρουμε ένα γράμμα, θα 'ναι από μιαν άλλη εποχή, θα το ακουμπήσουμε στο τραπέζι αμήχανοι, θα σκεφτούμε πόσο είμαστε ακόμα ξένοι, οι λέξεις θα 'χουν γίνει φαντάσματα, στο δρόμο θα βρίσκεις καμιά φορά ένα επισκεπτήριο, αλλά δε θα 'χουμε μνήμη, τα καφενεία άδεια σαν τοπία του υπερπέραν - και μόνον εγώ, τότε, ο τρελός θα σηκωθώ και θα φωνάξω «σύντροφοι», σαν να απαντάω στην ατέλειωτη αυτή σιωπή ...
Το ημερολόγιο θα δείχνει Οκτώβριο - με τα μαραμένα φύλλα και τις εξεγέρσεις.

Τάσος Λειβαδίτης
από τη συλλογή Ο τυφλός με τον λύχνο, 1983

Λαθρεπιβάτης στη χλόη

Εικόνα της Μωβ

Ονειρεύομαι κάτι δροσιστικό,
ένα αίνιγμα σαν μια φιλία
μια λέξη σαν ένα χέρι αρπαγμένο
μέσα στον πανικό
έναν κατάδικο που σκεπάζει τη μηλιά
με το καπέλο του
ή μια γυναίκα που ριψοκινδυνεύει
μες στον καθρέφτη –
τελικά, η σκάλα ήταν έρημη
κι εγώ ο τρελός που έκλεβε τα πορτοκάλια –
θυμάμαι τον παππού στο παράθυρο,
όμοιον μ’ ένα ρόδι ξερό
και την κλωστή που όταν έσπαγε,
συνέχιζε η καμπάνα την ιστορία,
τόσες διηγήσεις, που δεν ξέρουμε πια τίποτα,
όπως όταν τελειώνει ένα ποίημα
και μόνον αυτοί πηγαίνουν στον παράδεισο
που έζησαν σκιαγμένοι μες στο ίδιο τους το σπίτι,
ονειρεύομαι ένα ταξίδι σαν παιδικό παράπονο,
ένα ρολόι που να μη μας διώχνει,
το πρωινό τσιγάρο που κάνει το δήμιο
ν’ αργοπορεί
ή το ασυνάρτητο γέλιο ενός κοριτσιού
σαν μια Ιλιάδα,
ονειρεύομαι να μην ονειρεύομαι,
μόνο να κάθομαι έξω στα χωράφια,
την ώρα που νυχτώνει
και το σφύριγμα του τρένου μακριά ακούγεται,
άξαφνα, έξω απ’ τη ματαιότητα.

Τάσος Λειβαδίτης
από τη συλλογή Ανακάλυψη, 1977

Πανσέληνος

«Μητέρα», της λέω, «μη μου ετοιμάζεις πια το γάλα -

δεν μπορείς να καταλάβεις ότι είσαι πεθαμένη;»

Περίμενα να δω τι θα πει. Ήταν Ιούνιος βράδυ, με

μια φανταστική πανσέληνο στον ουρανό.

Και μη μου πείτε πως αυτό δεν ήταν μια απάντηση.

Τάσος Λειβαδίτης
από τη συλλογή Βιολέτες για μια εποχή, 1985