Μερικά βασικά ερωτήματα κι ίσως μόνο ένα

Πώς αποχαιρετάνε τον έρωτα
Πώς ερωτεύονται τη μοναξιά
Πώς εξημερώνουν τον φόβο
Πώς φιλοξενούνε τον πόνο
Πώς αχρηστεύουν την ελπίδα
Πώς εξορίζουν την πίστη
Πώς εμπιστεύονται την σκέψη
Πώς συνηθίζουν την αμφιβολία
Πώς ξεγλιστράνε στην απάθεια
Πώς καταλήγουν στην σιωπή
Πώς μεταμορφώνουν την ζωή
Πώς ξεγελάνε τον θάνατο

Πώς συνεχίζουν να ρωτάνε
Πώς βρίσκουν μιαν απάντηση
Πώς

Βασίλης Καραβίτης
από τη συλλογή Ζω με τους φίλους και τις λέξεις, 1981

Πρώτη Δημοτικού προ ετών σαράντα και

,

Ξύνοντας με μανία
Το τεράστιο μολύβι μου.
Τρέμοντας μπροστά σ' ένα
Χαοτικό, άσπρο τετράδιο.
Χαράζοντας με κόπο μία μία
Τις πρώτες, ακατανόητες λέξεις μου :

Εκεί βρίσκομαι ακόμα.

Βασίλης Καραβίτης
από τη συλλογή Ζω με τους φίλους και τις λέξεις, 1981

Για την μικρή υστεροφημία μας

στον Γιάννη Βαρβέρη

Ας μείνουμε, αν είναι δυνατό
κι όσο κρατήσει
στη μνήμη κάποιων γνωστών
και άγνωστων επιζώντων.
Στα δικά τους χέρια ίσως παραπέσει
ένα ξεχασμένο βιβλίο μας στο ράφι τους.
Και τότε, θέλω να φαντάζομαι,
θα το ανασύρουν απ΄τη σκόνη του
σαν ένα αγνοημένο κειμήλιο.
Αργά θα το ξεφυλλίσουν
κι ίσως σταθούν για λίγο
σ' έναν δικό μας στίχο.
Ας μη θολώσει το βλέμμα τους
η συγκίνηση. Μας αρκεί
το δώρο της μικρής αθανασίας
που ανίδεοι μας προσφέρουν.
Κι ας μην κρατήσει για πολύ
τώρα που ξεκινάμε το μακρύ
ταξίδι μας στη λήθη.

Βασίλης Καραβίτης
δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Εντευκτήριο,
τεύχ. 77, Ιούνιος 2007

Για τις λίγες ανικανοποίητες ανάγκες μας

Μια μέρα χωρίς φόβο χρειαζόμαστε
Για να πιστέψουμε - πάλι - ανόητα στη ζωή.
Περίπου όπως η γη τον κρύο σπόρο της
Κάποια στιγμή τυφλά εμπιστεύεται
Κι αφήνεται ξανά να πρασινίσει.

Βασίλης Καραβίτης
από τη συλλογή Ζω με τους φίλους και τις λέξεις, 1981

Ενδοσκοπικά

Μαϊμούδες στο Μετρό
Φωτογραφία της Γεωργίας Οικονόμου
από την ενότητα METRO JUNGLE

5

Για λίγο ξεγελάνε
οι σταθμοί. Μήπως
και ξεχάσουμε το τέρμα.

8

Ζηλεύω ωστόσο τον Χειμώνα.
Υπομένει. Και επωάζει Άνοιξη.
Δεν είναι μόνο ελπίδα.

14

Τώρα παίζουμε πότε-πότε
και τον ρόλο του ζωντανού.
Για τις ανάγκες της παράστασης.

Βασίλης Καραβίτης
δημοσιεύτηκαν στο περιοδικό Πόρφυρας,
τεύχ. 127, Απρίλιος - Ιούνιος 2008

Πώς γράφονται οι επίλογοι στις ερωτικές ιστορίες

Rivals in Love by Henry James Soulen
American illustrator, 1888-1965

Δύσκολοι καιροί για τους πρίγκηπες.
Σκέψου τώρα εμάς
Που η καταγωγή μας
Ευνοεί τις αταίριαστες οικειότητες,
Που μας λείπουν από κατασκευή
Οι πολλές δυνατότητες
Κι από φύση στερούμαστε
Τη σπάνια ψυχραιμία της επιλογής.
Και ποιας επιλογής, εδώ που τα λέμε;
Εκτός αν εννοείς τους διάφορους ψυχοβγάλτες.
Ένας Θεός ξέρει
Γιατί πέφτω συνέχεια πάνω τους.
Κι η Λουκία φυσικά.
Γι' αυτό προτίμησε τον Έκτορα
(Κάλλιο ένας και στο χέρι).
Τι θέλεις να κάνω, μου 'γραψε,
Σαν τρύπιο πηγάδι κατάντησες
Ποιό νερό να κρατήσεις τώρα;
Κατά βάθος μπορεί να 'σαι καλός,
Όμως δεν έχεις το κουράγιο.
Ίσως και να 'σαι άτυχος.
Δεν ξέρω.

Βασίλης Καραβίτης
από τη συλλογή Το παιχνίδι της επαφής, 1973

Το κέρδος από ανώμαλες επιθυμίες

Ξαφνικά πεθύμησα να υπάρξω
Όπως η πέτρα.
Άφωνος, αναίσθητος ίσως
(Στην ομορφιά και στ' άλλα).
Μοναχός και στείρος.
Όμως σχεδόν ανέπαφος
Απ' τον κόσμο.
Και προπαντός
Καθόλου μελλοθάνατος.

Βασίλης Καραβίτης
από τη συλλογή Ζω με τους φίλους και τις λέξεις, 1981

Τα βλέφαρα

Πορτόφυλλα αδιαφανή και αδιαπέραστα
όταν το θέαμα του κόσμου γίνεται αβάσταχτο
και τα μάτια στεγνά ακόμα μας εκλιπαρούν
να επιστρέψουν για λίγο στο φιλικό τους σκοτάδι.
Δεν είναι όμως η συγκάλυψη των ματιών μόνο
την ώρα που τα συντρέχουμε και ηρεμούν προσωρινά
ο ρόλος που αποδεχτήκαμε και μας αρκεί
όταν το νιώθουμε πόσο όλα τα πράγματα αντιμάχονται
να χωρέσουν στο σχέδιο μια σχέσης στοργικής
που οι εκκλήσεις του βλέμματος ακούραστα υποβάλλουν.
Για μας είναι γνωστό κι ας μένει αμετάδοτο
πως τίποτα δεν κερδίζεται με μάτια ανοιχτά
κι αν έχουμε ένα λόγο για συνύπαρξη
είναι να τα εξωθούμε αδιάκοπα στον ύπνο.
Άσχετα πόσο τα μάτια αμετανόητα
αρνούνται να πιστέψουνε το φοβερό τους μέλλον
κι επινοούν στα βάθη τους κώδικες ονειρικούς
στα μέτρα μιας μεγάθυμης ζωής
κι όχι αυτής που τα χλευάζει.
Ίσως γιατί φοβούνται πιο πολύ
όσο κι εμείς βαθιά μας κι απεχθάνονται
τη θλίψη που κληροδοτούν αφόρητα
όσοι κοιμήθηκαν οριστικά και δεν ξυπνάνε.

Βασίλης Καραβίτης
Από τη συλλογή Του προσώπου, 2003

Μετά από πολλή άγονη σκέψη

Nude bu Isaac Cohen

Στη σάρκα
Πίσω ολοταχώς.
Όπως ο ναυαγός
Στο γνώριμο ερημονήσι του.

Βασίλης Καραβίτης
από τη συλλογή Ζω με τους φίλους και τις λέξεις, 1981