Οι βροχές 
Vincent Van Gogh, Starry night
Τὶς διεισδυτικὲς ὑλακὲς τοῦ θανάτου
Τοὺς ὑπόκωφους χτύπους τῆς καρδιᾶς
Ἕνα κομμάτι μουχλιασμένου σοβᾶ
Προειδοποιητικὸ σημάδι ὁριστικοῦ τέλους πέφτει
Δὲς ὁ θάνατος ἔχει τό σχῆμα τῆς καρδιᾶς
Δὲς τό «προσδοκῶ ἀνάστασιν νεκρῶν...»
Στά ἄταφα λασπωμένα χρυσάνθεμα
Ἄνεμος ἠχεῑ
Σάν σπασμένο φαγκότο σέ ἕνα ξεχασμένο νούφαρο
Σέ ὃ,τι ἔχει μείνει δικό μας τότε
Δές τήν ψυχὴ μου σὲ ἔρημους καθρέφτες ἀναζητῶ
Πέτρα τὴν πέτρα χτίζω τὴ λέξη μοναξιὰ
Ὥς τὸ γυμνὸ παράθυρο
Κανεὶς
Ψάξε ψάξε καλά
Στήν αὐριανή θλίψη σου
Διαπιστευμένο θά μέ βρεῖς πάλι
Γιάννης Γ. Μασμανίδης
από τη συλλογή Εύλαλη φιλαμαρτήμων ερημία, 2020
Θά ἔκοβα βαθιὰ
Ἕνα κενὸ θά ἄφηνα νὰ βγαίνει φῶς ἀμυδρὸ απ’ τὶς κομμένες φλέβες μου
Τὸ αἷμα θὰ χυνόταν στὸ δρόμο
Θάνατος κόκκινος ἀπίστευτα ἁπλὸς νὰ ρέει
Εἶναι σχεδὸν μιὰ εὐτυχία ὁ θάνατος τελικὰ
Μιὰ ἀποκρυστάλλωση συγκινήσεων
Στὴν ὀμορφιὰ ποὺ φτερουγίζει ἄσκοπα
Ἄδικα σπαταλιέται
Φυλάξτε βαθιά σας τό θάνατό σας
Μὴ τόν ξοδεύετε ἀνεμπόδιστα
Μὴν τὸν βάνετε στὸ χωματένιο χαμόγελο στὸ ψεύτικο δάκρυ
Κλείνει τὴ σάρκα στὸ μηδαμινὸ τῆς προσφορᾶς της
Χαϊδεύει ἡδονικὰ τὴ ματαιότητα μέ ἕναν ἀμύητο λόγο ἐρωτικό
Μὴν τὸν φοβᾶστε
Ζυγίζει διαρκῶς τὴν ἀξία τοῦ αἰώνιου
Δὲν εἶναι ἡ πρώτη φορὰ ποὺ τὸν καλῶ
Μὰ τώρα ἦρθε θαρρῶ
Μὲ ἕνα δυὸ φυλλαράκια κρύα
Ἕνα ματσάκι μυριστικὰ ἀγριολούλουδα ξερά
Γιάννης Γ. Μασμανίδης
από τη συλλογή Εύλαλη φιλαμαρτήμων ερημία, 2020
Ὃσο νὰ χαμηλώσει πιότερο τὸ φῶς
Ὅσο φωνὴ νὰ γίνει δριμὺς βοριᾶς ἀμίλητος πεισματάρης λυγμὸς
Ἐντὸς μου
Κρυφὲς καταπαχτὲς οἱ μέρες μου δὲν εἶναι πλούσιες ποτὲ
Γεμάτες σοβάδες βογκοῦν μονολογοῦν
Μαυρίζουν τὸν οὐρανὸ
Φλογώνουν ὁλοένα τὴν πεῖνα τῆς ψυχῆς
Μὲ σιωπηλὰ δάκρυα τὸ παγωμένο ζεσταίνουν κορμὶ μου
Ἀστοχημένος ἀπὸ πάντα ἀποσκιάζω τὴ λύπη στὶς γωνιές τῆς ὕπαρξης
Γιὰ νὰ ζῶ
Τό νοῦ ἀφήνω στὶς ἀπαγορεύσεις τῆς βιωμένης ζωῆς μου
Σὲ μιὰ σειρὰ φίλυδρες λεῦκες
Σὲ πλέγμα ποθητοῦ μύθου ἀναμετρῶ τὰ βήματὰ μου
Γιὰ νὰ ζῶ
Ὅταν ἡ μοναξιὰ πνίγει γράφω
Ἐκχέω ροδόσταγμα στὶς ρωγμὲς μου
Μὲ τῶν κρύων ἡμερῶν μου πορεύομαι τὰ ἀπομεινάρια
Σὲ ἕνα ταξίδι δίχως ἐπιστροφὴ στὰ ἔγκατά μου
Ὅταν λυτρωτικὴ καταφυγὴ ἡ ποίηση μὲ διαστέλλει ἀποτινάζω τὴ λύπη
Τὴν ἐρημιὰ κατακτῶ
Μόνος δὲν εἶμαι ὃταν ἡ μοναξιὰ πνίγει
Γράφω
Αναρτήσεις
