Το ον ξένο

στη Στέλλα Καραγιάννη

Αλλάζω σαν την ιαχή που μεταπλάθεται σε ψίθυρο
ένα εξ υπαρχής επινενοημένο όργανο είμαι μουσικό
οι ήχοι μου αναλογούν προς τα ξένα δάχτυλα
εκείνα που με παίζουν.

Για τούτο μεταβάλλομαι εκάστοτε σε τύμπανο σε κύμβαλο
σε βάρβιτο σε αυλό
όποια χείλη φυσήξουν τον πηλό μου
αυτά και θα μου δώσουν σχήμα,

αυθύπαρκτος λοιπόν την ξένη προσδοκώ εξοικείωση.

Θανάσης Γεωργιάδης
από τη συλλογή Τα στάσιμα, 2007

Τανυπτέρυγος

Κατοικίδια μύγα κι απόψε
το μεταχειρισμένο βράδυ
θα κρυφτώ μες στα μάτια σου
τα πάντα ανοιχτά παράθυρα της τρέλας.

Μη με αμελείς και πρόσεξέ με,

τα λόγια είναι μεντεσέδες του μυαλού
και σε ξυπνούν όταν τρίζουν.

Θανάσης Γεωργιάδης
από τη συλλογή Τα στάσιμα, 2007

Από πρωίας

οικειοποιήσου το γιασεμί και σώπα

χρώματα ζαφοράς στον αέρα και το
ποτήρι σου
μη λες δυνατά τ' όνομά μου
θα χαθούν
όταν ξαφνιαστεί το αόρατο πουλί
στον ώμο σου

τι άλλο να πω πρωί πρωί
ξύπνησα λίγο πριν μ' ένα ποίημα
στο στόμα

Θανάσης Γεωργιάδης
Από τη συλλογή τα στάσιμα (2007)

Προτιμώ να είμαι

Τις νύχτες ανενεργός συνήθως (ο χρόνος κυλούσε αργά)
τις μέρες κατασκεύαζε θεωρίες, χειριζόταν τ’ ωραίο
και το αληθινό
όπως εσείς την οδοντόβουρτσά σας.
Αν πάλι ήταν απαραίτητο εφεύρισκε ξανά τον χριστιανισμό.
Άλλοτε προσποιούνταν πως τον κατείχαν ποικίλα συναισθήματα,
ό, τι νόμιζε πως όφειλε προς στιγμήν να νιώσει
διαβρώνοντας μονίμως των άλλων τις καλές προθέσεις,
και πάντα ψεύτιζε ακόμη και στο ψέμα ψεύτης.

Γι’ αυτό το περισσότερο δε θέλω να μιλώ, προτιμώ να είμαι.

Θανάσης Γεωργιάδης
από τη συλλογή Τα στάσιμα, 2007

Εψηφισμένος υπό της φύσεως

Πήρα με τον πατέρα μου κάποτε τον ντορό
των αλεπούδων
στο χιόνι. Τα δάκρυά του ήταν αίμα σκοτωμένων
ζώων.
Γεράκι ακουμπούσε στον ώμο του, συμβάδιζε μ’ εκείνον
γαλάζια απελπισία είχε γυμνώσει κιόλας τα δέντρα,
τα μάτια μου γύριζαν βλέποντας την άλλη όψη
των πραγμάτων.

Μου είπε, «ζούμε την εποχή των σπηλαίων ξανά
καθένας αγριεύει στο ιδιωτικό του άντρο».
Μιλούσε όπως μιλούσε πριν από χρόνια
Η φωνή του μπλάβιζε σαν τα σκιασμένα βουνά
γαλάζια γύριζε πίσω όπως το χιόνι κρύα

εκεί πεθάναμε κι οι δύο ξανά στην αυλή ενός
χωριάτικου σπιτιού.

Θανάσης Γεωργιάδης
από τη συλλογή Τα στάσιμα, 2007