Αφιέρωση

Τη στιγμή που ξυπνά το σαξόφωνο
αρχίζει να χιονίζει στον ιστό της αράχνης,
να σκοτεινιάζει το περίστροφο στο υπόγειο,
να φέγγει ο χιτώνας του λεγεωνάριου
και το σκουριασμένο άστρο του στρατηγού
ανάμεσα στα οστά της δόξας και του φόνου.

Τότε πέφτουν ριπές τα χαλίκια της βροχής
μαστιγώνοντας τις προτομές στα πάρκα
και τις καμπάνες
που εδώ κι έναν αιώνα έχουνε σιγήσει.

Τότε κι εγώ, πατέρα,
γίνομαι ο καθρέφτης του ίσκιου σου
μιλώντας με την παλιά ομπρέλα
που την κρατάς ανοιχτή
απ' τον καιρό ακόμη του τελευταίου πολέμου.

Αναστάσης Βιστωνίτης
από τη συλλογή Ο ήλιος στην τάφρο, 2004

Έαρ

Θα ξημερώσει.
Για να μιλήσουν τα δέντρα.
Ν’ ανοίξει και πάλι
Το κλειστό διάφραγμα του κόσμου.
Πάνω από το πάτημα της αράχνης
θα το αναγγείλει το χτύπημα του ρολογιού,
το κλάμα του μωρού στο διπλανό διαμέρισμα,
η λάμψη των κήπων.
Όχι το πρωινό δελτίο ειδήσεων.
Αυτό δεν είναι νέο.
Νέο είναι το φως
που όλα τα δείχνει κι όλα τ’ αλλάζει.
Εδώ,
κάτω απ’ το αίθριο τ’ ουρανού,
στη μικρή αποικία της αύρας.

Το φως –
η δόξα και το ανάθεμα
το ανεξίτηλο μελάνι του ήλιου.

Αναστάσης Βιστωνίτης
από την ενότητα Τα ρόδα της Αχερουσίας,
δημοσιεύτηκε στο περ. Εντευκτήριο,
τεύχ. 81, Απρ. – Ιούν. 2008

Άνοιξη

Ο Μάρτης φέρνει παγωμένες φωτιές.
Στο άνυδρο φως με βυθίζει ένας
γερμανικός χειμώνας.

Η Άνοιξη είναι μια ορχήστρα χρωμάτων
κι εγώ ο σκοτεινός θεατής
άγνωστος μέσα στο πυκνό ψύχος,
παρατηρώντας την επιδρομή της εσπέρας
στα οροπέδια τ' ουρανού.

Η Άνοιξη είναι το αίμα των ποταμών
που ορμούν με τη μανία της νιότης μου
-ο θάνατος στην εκτυφλωτική ορμή του.

Η Άνοιξη είναι ένα εμβατήριο τίγρεων
που κομματιάζει το μυαλό μου
καθώς ανθίζει το ατσάλινο φως.

Αναστάσης Βιστωνίτης
από τη συλλογή Ανιχνευτές, 1974

Δημοσιευμένο στο Translatum, Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης

Ars Poetica

Το ποίημα δεν είναι σαν τα φύλλα
που ο άνεμος σέρνει στους δρόμους.
Δεν είναι η ακίνητη θάλασσα,
το αραγμένο καράβι.
Δεν είναι ο γαλάζιος ουρανός
και η καθαρή ατμόσφαιρα.

Το ποίημα είναι ένα καρφί
στην καρδιά του κόσμου.
Ένα φωτεινό μαχαίρι
μπηγμένο κάθετα στις πόλεις.
Το ποίημα είναι σπαραγμός,
κομμάτι γυαλιστερό μέταλλο,
πάγος, σκοτεινή πληγή.
Το ποίημα είναι σκληρό,
πολυεδρικό διαμάντι.
Συμπαγές - λαξευμένο μάρμαρο.
Ορμητικό - Ασιατικός ποταμός.

Το ποίημα δεν είναι φωνή,
πέρασμα πουλιού.
Είναι πυροβολισμός
στον ορίζοντα και την Ιστορία.
Το ποίημα δεν είναι άνθος που μαραίνεται.
Είναι βαλσαμωμένος πόνος.

Αναστάσης Βιστωνίτης
από την ανθολογία του Καστανιώτη
Ποίηση για την ποίηση, 2006