Το πέρασμά σου

Στη ζήση αυτή που τη μισούμε
στη γης αυτή που μας μισεί,
κι όσο να πιούμε δε σε σβηούμε,
πόνε πικρέ και πόνε αψύ,
που μας κρατάς και σε κρατούμε,

σ' αυτή τη μαύρη γης και ζήση,
που περπατούσαμε τυφλά
κι ανθός για μας δεν είχε ανθίσει
κι ούτε σε δέντρον αψηλά
κρυμμένο αηδόνι κελαηδήσει,

ήρθες Εσύ μιαν άγιαν ώρα,
όραμα θείο και ξαφνικό,
και γέμισε ήλιο ανθόν, οπώρα,
κελαηδισμόν παθητικό
όλ' η καρδιά μας, όλ' η χώρα.

Αχ ! τόσο λίγο να βαστάξει
τούτ' η γιορτή κ' η Πασκαλιά !...
Έφυγες κ' έχουμε ρημάξει
ξανά και πάλ' η Πασκαλιά
γιατ' έτσι λίγο να βαστάξει !

Κώστας Βάρναλης
από τα Ποιητικά, 1956

Οι μοιραίοι

Μες την υπόγεια την ταβέρνα,
μες σε καπνούς και σε βρισιές
(απάνω στρίγγλιζε η λατέρνα)
όλ’ η παρέα πίναμ’ εψές·
εψές, σαν όλα τα βραδάκια,
να πάνε κάτου τα φαρμάκια.

Σφιγγόταν ένας πλάι στον άλλο
και κάπου εφτυούσε καταγής.
Ω! πόσο βάσανο μεγάλο
το βάσανο είναι της ζωής!
Όσον κι ο νους να τυραννιέται,
άσπρην ημέρα δε θυμιέται.

Ήλιε και θάλασσα γαλάζια
και βάθος τ’ άσωτ’ ουρανού!
Ω! της αυγής κροκάτη γάζα,
γαρούφαλα του δειλινού,
λάμπετε, σβήνετε μακριά μας,
χωρίς να μπείτε στην καρδιά μας!

Του ενού ο πατέρας χρόνια δέκα
παράλυτος, ίδιο στοιχειό·
τ’ άλλου κοντόημερ’ η γυναίκα
στο σπίτι λυώνει από χτικιό·
στο Παλαμήδι ο γιος του Μάζη
κ’ η κόρη του Γιαβή στο Γκάζι.

- Φταίει το ζαβό το ριζικό μας!
- Φταίει ο Θεός που μας μισεί!
- Φταίει το κεφάλι το κακό μας!
- Φταίει πρώτ’ απ’ όλα το κρασί!
Ποιος φταίει; ποιος φταίει; Κανένα στόμα
δεν τό βρε και δεν τό πε ακόμα.

Έτσι στη σκοτεινή ταβέρνα
πίνουμε πάντα μας σκυφτοί
Σαν τα σκουλήκια, κάθε φτέρνα,
όπου μας έβρει, μας πατεί.
Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα,
προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα!

Κώστας Βάρναλης
από τα Ποιητικά, 1956

Οι μοιραίοι

Υπόγειο Καπηλειό Πλασταρά στην Πάνω Πόλη

Φωτο: Ντίνος Παπασπύρου (1994)

Μες στην υπόγεια την ταβέρνα,
μες σε καπνούς και σε βρισιές
(απάνω στρίγγλιζε η λατέρνα)
όλ' η παρέα πίναμ' εψές.
εψές, σαν όλα τα βραδάκια,
να πάνε κάτω τα φαρμάκια.

Σφιγγόταν ο ένας πλάι στον άλλο
και κάπου εφτυούσε καταγής.
Ω! πόσο βάσανο μεγάλο
το βάσανο είναι της ζωής !
Όσο κι ο νους να τυραννιέται
άσπρην ημέρα δεν θυμιέται.

Ήλιε και θάλασσα γαλάζια
και βάθος τ' άσωτ' ουρανού !
Ω ! της αβγής κροκάτη γάζα,
γαρούφαλα τόυ δειλινού
λάμπετε, σβήνετε μακριά μας,
χωρίς να μπείτε στην καρδιά μας !

Του ενός πατέρας χρόνια δέκα
παράλυτος, ίδιο στοιχειό.
τ' άλλου κοντοήμερ' η γυναίκα
στο σπίτι λιώνει από χτικιό.
στο Παλαμήδι ο γιος του Μάζη
κι η κόρη του Γιαβή στο Γκάζι.

- Φταίει το ζαβό το ριζικό μας !
- Φταίει ο Θεός που μας μισεί !
- Φταίει το κεφάλι το κακό μας !
- Φταίει πρώτ' απ' όλα το κρασί !
Ποιός φταίει, ποιός φταίει; Κανένα στόμα
δεν το 'βρε κα δεν το 'πε ακόμα.

Έτσι στη σκοτεινή ταβέρνα
πίνουμε πάντα μας σκυφτοί.
Σαν τα σκουλήκια, κάθε φτέρνα,
όπου μας έβρει μας πατεί.
Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα,
προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα !

Κώστας Βάρναλης
από τη συγκεντρωτικη έκδοση Ποιητικά, 1956

Βάρναλης

«Δεν ήμουν επαναστάτης, Αριάδνη…
Καλαμαράς ήμουν…»
 
«Μπαρμπα-Κώστα είχες ρομφαία
Στην Πλάκα τη Μοσχα τον Αη Στράτη
Πάνω στο χαρτί
Μέσα στο ποτήρι
Λιτό τραγούδι
Ανατριχίλα
Ραπίσματα
Ήξερες να σωπαίνεις
Να μαστιγώνεις
Να ερωτεύεσαι.
Σε χλεύασαν
Σε λάτρεψαν.
Ζωντάνια…..ζωντάνια…..
Μεθύσι.
Αν η ποίηση είναι μελέτη θανάτου
Η επανάσταση είναι έρωτας ζωής»

                            21 Ιουλίου 2017

Αριάδνη Πορφυρίου
από την ανέκδοτη συλλογή Επαναστατών ιστορίες