Ο υπηρέτης

Όχι, δεν είμαι εγώ καθώς νομίζεις
αυτός που κυβερνάει από τα βάθη
προκαθορίζοντας πορεία και στόχους

Ο άλλος είναι – ο αποκεκρυμένος

Εγώ – μα ποιος εγώ;- παγιδευμένος
«αιχμάλωτος μιας αποτρόπαιης μοίρας»
ο ποιητής Πι Δέλτα ή Γάμα Βήτα
ή Ορέστης Αλεξάκης τέλος πάντων
δεν είμαι παρά μόνον υπηρέτης
αγνώστου Αυθέντη που ποτέ δεν είδα
και που δεν έχω ακούσει τη φωνή του
γιατί τα μάτια μου είναι σφραγισμένα
τ’ αυτιά μου βουλωμένα και τα χέρια
δέσμια για να μπορούν να κάνουν μόνο
τις απολύτως αναγκαίες κινήσεις.

Μοίρα σκληρή – μα δεν παραπονιέμαι
Γιατί οι ενδείξεις συνεχώς πληθαίνουν
πως είναι κι ο Αυθέντης μου τυφλός
κωφός
βωβός

και με το στήθος άδειο …

Ορέστης Αλεξάκης
δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Πόρφυρας,
τεύχος 132, Ιούλιος – Σεπτέμβριος 2009

Σαν ν' αναδύθηκε απ' τα χαμομήλια

κορίτσι δώδεκα χρονών λευκοντυμένο. Κρατάει ένα
ματσάκι μαργαρίτες και τρέχει γελαστό να μου το δώσει.
- Είσαι ο πατέρας μου, μου λέει. Στον άλλο. Τον μακρινό
κι ευλογημένο κόσμο. Όπου τ' αστέρια ξέρουν να μιλούν.
Κι οι ταπεινές μολόχες να χορεύουν.
Χρόνια σε περιμένω πέρα εκεί.
Χαίρομαι που μαθαίνω πως πλησιάζεις.

Ορέστης Αλεξάκης
Από τη συλλογή Θίασος στην εξέδρα, 2006

Ξάφνου ...

Ξάφνου
φωτίζει μέσα μου ο νεκρός
το σκοτεινό ουρανό
του μέλλοντός μου

Ποιός κάτω από το δέρμα μου αγρυπνά;
ποιός μέσ' απ' τη ματιά μου
κατοπτεύει;

Ορέστης Αλεξάκης
από τη συλλογή Νυχτοφιλία, 1995

Καθένας έχει ένα σταυρό, Ιωάννη,

κι ανηφορίζει σιωπηλός τον

Γολγοθά του. Γιατί; Ποιο ξένο αμάρτημα πληρώνει; Ποιος εμφυτεύει

μέσα στο μυαλό μας το μικροτσίπ της όποιας αμαρτίας;

Ποιος επιβάλλει την ποινή; Ποιος και ποιο μέλλον μάς επιφυλάσσει;

Ποιοι και γιατί μας έχουν επιλέξει σαν πρωταγωνιστές του δράματός

μας; Ποιος ο δραματουργός κι ο σκηνοθέτης που αθέατος μας καθο-

δηγεί, τους τραγικούς διδάσκοντάς μας ρόλους; Και ποιος ο θεατής

που από το βάθος της σκοτεινής πλατείας μάς κοιτάζει και κλαίο-

ντας σιωπηλά στο πρόσωπό μας τον ίδιο τον εαυτό του αναγνωρίζει

ελέῳ και φόβῳ να τον οδηγεί

εκεί που η κάθε γνώση περιττεύει;

Ορέστης Αλεξάκης
από τη συλλογή Συνομιλίες με τον Ιωάννη, 2020
με Πρόλογο-Επιμέλεια της Ευτυχίας-Αλεξάνδρας Λουκίδου

Εξάλλου οι πάντες έφυγαν, Ιωάννη,

Δεν έχει μείνει πια κανείς

για να ρωτήσω. Μόνος λοιπόν απέναντι στο πρόβλημα. Όμως ποιο

πρόβλημα; Και υπάρχει τάχα λύση; Ποτέ μου δε θα μάθω φυσικά.

Έτσι που περιφέρομαι γυμνός, από τη μια στην άλλη κάμαρα και

ψάλλω τροπάρια κατανυκτικά, σ’ άγνωστη γλώσσα μιας παλιάς

θρησκείας.

Θρησκειολάτρης ορφανός Θεού.

Άνθρωπος δίχως ένταξη στον χρόνο.

Οικοδεσπότης και μαζί επισκέπτης.

Αντίδρομος προφήτης παρελθόντος.

Ορέστης Αλεξάκης
από τη συλλογή Συνομιλίες με τον Ιωάννη, 2020
με Πρόλογο-Επιμέλεια της Ευτυχίας-Αλεξάνδρας Λουκίδου

Η μόλις μουσική

Με το ακροτελεύτιο ποίημα αυτής της συλλογής, τελειώνει το συμπληρωματικό αφιέρωμα στην ποίηση του Ορέστη Αλεξάκη. Ενός σπουδαίου ποιητή κατά κοινή ομολογία.

Μην απορείς που δυσανασχετώ
ν’ ακολουθώ τα βήματά σου Μνήμη
Γνωρίζω την αλήθεια τι ωφελεί
αδιάκοπα σ’ αυτήν να μ’ επιστρέφεις;
Για ποιο σκοπό ο χορός των ερειπίων;
Η επαναβίωση τόσων χωρισμών;
Η εκταφή του ενταφιασμένου χρόνου;

Σώπασε … σώπασε .. η ψυχή κοιμάται
Μην την ξυπνάς … κουράστηκε να ελπίζει
Κουλουριασμένη μέσα στον εαυτό της
έχει αφεθεί στη μόλις μουσική

που η αίσθηση του μάταιου αναδίδει

Ορέστης Αλεξάκης
από τη συλλογή Το άλμπουμ των αποκομμάτων, 2009

Δουλτσινέα

Έρχομαι από τα βάθη των καιρών
απ' τους βυθούς ενός χαμένου κόσμου
ματαιωμένος εξερευνητής
ιππότης νικητής
ανεμομύλων

'Έρχομαι
σέρνοντας τα πολύχρωμα κουρέλια μου
φορώντας
τα επινικελωμένα μου παράσημα
και πάνω στο κεφάλι μου
- κορώνα
και δόξα των ονείρων της ζωής μου -
την άχρηστη λεκάνη του μπαρμπέρη

Έρχομαι τσακισμένος οδοιπόρος
γονυπετής μπροστά στο θαύμα της αγάπης σου
φώτισε με το βλέμμα σου τα σκοτεινά τοπία μου
ρίξε τα χέρια σου γεφύρια στο αχανές μου
βοήθησέ με πάλι να υψωθώ
μέσ' απ' τη δίψα των ψυχών
και το πανάρχαιο ρίγος των σωμάτων

Ορέστης Αλεξάκης
δημοσιευμένο στο περιοδικό Εντευκτήριο,
τεύχος 66, Σεπτέμβριος 2004

Ω λέξεις ...

Ω λέξεις ... λέξεις
προσωπεία σιωπής

σπινθηροβόλα σκέπαστρα
του χάους

Βαθιά σιγή
δονεί
την ύπαρξή μου

με καταυγάζει το
πελώριο σκότος

Ορέστης Αλεξάκης
από τη συλλογή Νυχτοφιλία, 1995

Εν αναμονή

Pierre-Auguste Renoir, Two sisters (on the terrace), 1881

Ξέρω πως είσαι μέσα μου
κι ωστόσο
θαρρώ πως απ' τον έξω κόσμο θα 'ρθεις
Ακούω τα βήματά σου να πλησιάζουν
από τα βάθη μακρυνού διαδρόμου
Άλλοτε λυπημένα με κοιτάς
μέσ' απ' το φως φανταστικής οθόνης
μου δείχνεις ένα πέτρινο πηγάδι
κι ένα παιδί στο φιλιατρό
να κλαίει
Κάποτε σκοτεινιάζεις και γεμίζεις
τον ύπνο μου κεριά και μαύρα ρούχα
και σε φοβάμαι μέσα στην αγάπη
και σε φοβάμαι
μέσα στην ελπίδα
Όμως
καμιά φορά
χαμογελάς
με τόση τρυφερότητα με τόση
παιδική μνήμη
που άξαφνα
διακρίνω - κάπου στα βάθη των
διαλογισμών
κάπου στα μάκρη ενός
χαμένου κόσμου -
πρόσωπα που εξαγνίζονται στο φως
πράγματα που εξαχνίζονται
στη δόξα

Σαν να 'χει κάπου ο χρόνος σταθεί
Σαν να 'χει κάπου κι ο Θεός
πατρίδα

Ορέστης Αλεξάκης
από τα επιλεγμένα ποιήματα Υπήρξε, 1999
(συλλογή Ο απόπλους)

Τα σπίτια

 

                            Τα βράδια

                            κλείνουν πια τα βλέφαρά τους
                            βυθίζονται βαθιά στην ύπαρξή τους
                            νιώθουν κι αυτά το σώμα τους
                            ακούνε
                            τις πέτρινές τους φλέβες να φουσκώνουν
                                            Ορέστης Αλεξάκης

 

Δε χρειάζονται πολλά λόγια.

Πότε-πότε κάνα σχόλιο για τον γείτονα
την επικαιρότητα,
τα έξοδα.
Κάποτε ένα άγγιγμα του χεριού
άλλοτε ένα χάδι στα μαλλιά.

Δε χρειάζεται να μιλάς συνέχεια.

Μια κίνηση, ένα νεύμα φτάνει.
Λίγο παγωτό
και λίγη συμπάθεια στο μπαλκόνι αρκούν.
Ένα σου βλέμμα είναι πιο πολύτιμο.
Και αν χαμογελάσεις...
σφυρίζει για χρυσάφι ο ανιχνευτής μετάλλων.

Δε χρειάζονται πολλά λόγια.

Ένα «φτάσαμε στο σπίτι μας», σημαίνει
«πιάσαμε πατρίδα σύντροφέ μου,
ήρθαμε ξανά στη γωνιά μας στο σύμπαν,
τη δική μας γωνιά».
«Την κατάδική μας».
Να το εννοείς
αλλιώς ακούγεται "καταδίκη".

Δε μας χρειάζονται πολλά λόγια.
Εμείς, τα σπίτια, ζούμε απ’ την ανάσα σας.
Εμείς τα σπίτια μικραίνουμε από χαρά
όταν έρχονται οι άνθρωποι μας.
Μα σαν αναχωρούν παντοτινά
αρρωσταίνουμε, τρανεύουμε από θλίψη.
Θεριεύουμε
σαν κάτι άστρα κόκκινους γίγαντες
λίγο πριν γίνουν μαύρες τρύπες.

 

Δημήτρης Γ. Παπαστεργίου
από τη συλλογή Ο άστεγος της οδού χαμογέλων, 2015

Η απρόσμενη

Όμως
ποια να 'σαι Εσύ που αιφνιδιάζεις
- με τόση λάμψη τόση μουσική -
το σκυθρωπό βασίλειο της σιωπής μου;
Που χείμαρρος φωτός εισβάλλεις ξάφνου
σ' αυτά τα ειρηνικά σκιόφωτα όπου
χρόνια και χρόνια τώρα συντηρώ
τις λιγοστές αναιμικές μου μνήμες;
Μ' αυτή την εκτυφλωτική ομορφιά; Μ' αυτή
την εκκωφαντική σου παρουσία;
Τι ανακαλεί το βλέμμα σου στη μνήμη;
Κι αυτό το αστραφτερό χαμόγελό σου
-σαν άξαφνη αστραπή σε μαύρο φόντο-
ποιο ανέφικτο υπαινίσσεται και ποιες
ακτές πέραν του χρόνου προφητεύει;

Στο φρύδι του γκρεμού με καρτερείς
και με χαμόγελο ήρεμο μου γνέφεις
ανύπαρκτα φτερά να εμπιστευθώ
παγιδευμένες πτήσεις να τολμήσω

Ορέστης Αλεξάκης
δημοσιευμένο στο περιοδικό Εντευκτήριο,
τεύχος 66, Σεπτέμβριος 2004

Μπορεί να είσαι αθέατος, Ιωάννη

,

όμως εγώ την παρουσία σου

νιώθω. Όταν ιδιαίτερα βυθίζομαι στα εντός μου κι όπως τα φύκια

στον βυθό, αφήνομαι να με λικνίζουν ρεύματα κι ανάλαφρες υποθα-

λάσσιες αύρες. Τότε προβάλλεις φωτεινός στο βάθος, παρηγορητικά

χαμογελώντας, διδάσκαλος ιαματικής σιωπής, εγγυητής αδιάρρηκτης

γαλήνης. Σε ονομάζω Ιωάννη, προς τιμήν του ακριδοφάγου εκείνου

της ερήμου, που τόσα χρόνια κρούει ακαταπαύστως τη σφραγισμένη

θύρα του Υπερπέραν.

Ο ποταμός έχει στερέψει πια. Μήτε νερό μήτε ουρανός τριγύρω…

Καλό ταξίδι μέσα μου, Ιωάννη.

Καλή συμπόρευση μαζί μου.

Στο απροσπέλαστο.

Ορέστης Αλεξάκης

από τη συλλογή Συνομιλίες με τον Ιωάννη, 2020 

με Πρόλογο-Επιμέλεια της Ευτυχίας-Αλεξάνδρας Λουκίδου

Ο ληξίαρχος

Charon, by Inga Clough Falterman

Ίσως λοιπόν
πίσω από τόσους χωρισμούς
να βρεις κι εσύ το νόημα της ζωής σου
καρφώνοντας στην όχθη του αχανούς
βίγλα του ακατανόητου
τη σιωπή σου

Γιατί κι ο χρόνος γέρων είναι
και κυφός
κι όση σοφία θησαύρισες καπνός και σκόνη
Δε μένει παρά λίγο γκρίζο φως
Κι ο σκοτεινός Ληξίαρχος που ζυγώνει

Ορέστης Αλεξάκης
από τη συλλογή Ο ληξίαρχος, 1989

Ψυχή μου ...

Ψυχή μου
σκοτεινή καταπακτή

μυστηριώδης σήραγγα
του αγνώστου

Βυθίζεσαι
στο περιούσιο φως

ανέκκλητα προστίθεσαι
στο χάος

Ορέστης Αλεξάκης
από τη συλλογή Νυχτοφιλία, 1995

Κι αχ ! μας παρέσυρε η καρδιά, Ιωάννη,

Περιφρονήσαμε του νου τις

παραινέσεις, κι ακολουθήσαμε την τεθλιμμένη οδό. Περήφανοι κι

αλώβητοι – αλλά μόνοι. Διδάσκαλοι κοσμοσωτήριου δόγματος, που

όμως κανέναν πια δεν ενδιαφέρει. Μεταφορείς πανάρχαιου θησαυρού,

οξειδωμένου απ’ την πολυκαιρία. Το ταπεινό σαρκίο μας περιφέ-

ροντας σ’ ερημικά παρθένα μονοπάτια. Μακριά απ’ τα στάδια και

τις αγορές και τα χρηματιστήρια των ονείρων. Σε δάση που έχουν

απολιθωθεί και πόλεις που έχουν χάσει τ’ όνομά τους.

Σαλοί ενός άφαντου Θεού.

Εξόριστοι μιας άγνωστης πατρίδας.

Ορέστης Αλεξάκης

από τη συλλογή Συνομιλίες με τον Ιωάννη, 2020

με Πρόλογο-Επιμέλεια της Ευτυχίας-Αλεξάνδρας Λουκίδου