με την ψυχή στα δόντια

με κοίταξε σκοτεινά τόσες φορές στα μάτια/ που απορώ πώς γίνεται και ανασαίνω ακόμα// ............................................................................ ίσως να μ’ έσωσαν εκείνοι που πολύ αγάπησα/ ιδίως κάπου μέσα μου επίμονο το φως// ............................................................................ και έγραφα, έγραφα μια ζωή βιβλία/ ίσως και για ν’ απομακρύνω τον μεγάλο σιωπηλό// ............................................................................. έτσι έδινα διέξοδο στα πολλαπλά μου τραύματα/ διέξοδο σ’ έναν άγριο ποταμό/ κι έτσι με την ψυχή στα δόντια/ και με το χέρι στο μολύβι/ θα συνεχίσω όσο διαρκεί το μέσα φως// ............................................................................. Τόλης Νικηφόρου/ από τη συλλογή Ανώνυμοι, 2021