Νιότη

Τις νύχτες πολεμούσαμε ανεμόμυλους/ με το θηκάρι αδειανό, δίχως φαρέτρα/ αντάρτης άνεμος φυσούσε στα μαλλιά/ κι η πόλη κάτω μες στα φώτα της λουσμένη./ Ποιος μπόραγε ποτέ πύργους ασάλευτους/ να φοβηθεί με τόση νιότη μες στις τσέπες/ με τόσον έρωτα αξόδευτο στα μάτια του/ με τόσες νότες να καλπάζουνε στο αίμα;// ............................................................................. Α, της ζωής το πρώτο κάλεσμα αργόσυρτο/ τραγούδι μαγεμένο των Σειρήνων/ κι ούτ' ένας ναύτης τα σχοινιά, στο μεσιανό,/ πισθάγκωνα να σφίξει, να μας σώσει.// ............................................................................. Δημήτρης Παπακωνσταντίνου/ από τη συλλογή Δρόμοι στη σκόνη, 2021