Το ανοιξιάτικο πουλί της νιότης

Ξενύχτησα πάλι χθες βράδυ·/ εκείνο το ανοιξιάτικο πουλί της νιότης μου φταίει/ μέσα στο Δεκέμβρη,/ έξω απ΄ το παράθυρο μου την ώρα που τίποτα δεν ακουγόταν τα μεσάνυχτα,/ παρά μόνο το ερωτικό του τραγούδι για να ξυπνήσω/ και να ξεκινήσουμε το ταξίδι μας./ Ξυπόλητη στα σοκάκια της πόλης/ πηγαίναμε παρέα,/ εγώ στη γη/ και εκείνο στον ουρανό·/ τριγυρνούσαμε στους άδειους/ από αυτοκίνητα και κίνηση δρόμους./ Τρόμαζα με τη σκέψη/ ότι μπορεί να μην αισθάνομαι,/ γιατί δεν απέστρεφα πια το συνενοχικό μου βλέμμα/ απ’ τους άστεγους, τους εξαρτημένους,/ τους λυπημένους/ ούτε με απωθούσε η μυρωδιά της μοναξιάς τους,/ τους σκέπαζα απαλά να μην κρυώνουν/ και το αηδόνι κατέβαινε και τους χαμογελούσε./ Ύστερα ανεβαίναμε μαζί ψηλά/ στην αριστοφανική χώρα των πουλιών,/ των ποιητών, των τραγωδών/ και έπειτα μόνη μου έφθασα ψηλά, πιο πάνω·/ ανάμεσα στ’ αστέρια σκόνταφτα,/ ψάχνοντας τις ψυχές των δικών μου ανθρώπων./ Το βάρος μου με τραβούσε σα μαγνήτης στη γη/ και έβαλα τα πόδια μου μέσα στην άμμο να ζεσταθούν·/ ταξίδι στην πληρότητα, στην μοναξιά,/ στην κόλαση, στον παράδεισο.// ................................................................................ Ελένη Σακκά/ από τη συλλογή Άφθαρτη ετικέτα, 2021