Ποτζιορεάλλε ΙΙ

Μια φωνή διέλυσε τη σιωπή του θαλάμου

«Γιώργο...

Σε φωνάζουν απ’ έξω»

Με κοροϊδεύουν, σκέφτηκα

όταν για μια στιγμή διέκρινα

τη μορφή σου

Τα μακριά μαλλιά

το πρώτο που έβλεπα

τρεις παγωμένες νύχτες

από κείνη την τελευταία φορά...

Η καρδιά μου σκλήρυνε σ’ αυτόν τον τάφο

Εικόνες τρέχουνε στα μάτια μου

Σκουπίστηκα στα γρήγορα

γιατί είναι έγκλημα διπλό εδώ το κλάμα

Σφίγγω τα κάγκελα για να τα σπάσω

Πονάω, αλλά σε ποιον να δείξω το κενό;

Πού να το πω; Ποιος να μ’ ακούσει;

Χάνω το αίσθημα του χρόνου

αναίσθητος μεσουρανίς στο δάπεδο

Βρωμάειειει...

–Πάρε με αν θες μαζί σου...

Με το που ακούω δεσμοφύλακα

βγάζω τη φρίκη που από καιρό

κρατούσα στα στρωσίδια μου:

–Πάρε με πέρα απ’ την κόλαση...

Υ.Γ. Μετά από εφτά ολόκληρα

χρόνια θέλω να μ’ αγαπάς

Πρέπει να μάθω πάλι

στην αγάπη...

Γιώργος X.

Κώστας Κρεμμύδας

από τη συλλογή Κάπα όπως μακάβριο, 2019