Σπουδή θανάτου

Ο χρόνος χαράσσεται σιγά σιγά.
Πρώτα στο μέτωπο,
μετά στα χέρια,
ύστερα στα χρώματα των ημερών.
Μου συστήνει το πρόσωπο του θανάτου
χωρίς ιδιαίτερη αγωνία,
μου μαθαίνει ξανά απ’ την αρχή
να κλίνω τη λέξη εκλεκτός:
ο εκλεκτός
του εκλεκτού
τον εκλεκτό
εκλεκτέ.
Κι έπειτα παύση,
χωρίς ανάπαυση
στα χρόνια που πέρασαν,
μήτε σ’ αυτά που θα ’ρθουν.
Μια διαπίστωση γραμματικής θανάτου
θα έλεγε κανείς.
Ενώπιόν της στέκω, για να μου μάθει
όσα μου μαρτυρήσαν λάθος.
Κι όμως, ο εκλεκτός
δεν γνώρισε ποτέ πληθυντικό,
να η αλήθεια που δεν δεχθήκαμε.
Τα δειλινά, παππού, περπατώ και σε σκέφτομαι.
Τα δειλινά σε περπατώ, μα ελλιπής πορεύομαι.


Αντρέας Τιμοθέου
από τη συλλογή Πλανόδιος στα σύνορα της Εδέμ, 2019