Ιδρώτας στις μασχάλες της κοινωνίας

Καρφώνεσαι
στο κίτρινο μελάνι
της δημοσιογραφικής απάτης
καθώς θωπεύεις τη γλάστρα
που φόρεσες καπέλο στο κεφάλι
να ζεσταίνει του εγκεφάλου σου
τις καμένες οπτασίες.
 
Κρεμιέσαι
σε ελεφάντινες προβοσκίδες
πλαστικής πεολειχίας
έτοιμη να εισπράξεις
της σύνταξης σου το παράσημο
αναζητώντας σωτήρες
σε σταυρόλεξο μιας χρήσης.
 
Με έκτακτα διατάγματα
σπεύδεις να γεμίσεις
φιάλες αιμοπετάλια
ζωγραφίζοντας τις ρωγμές
που ο αέρας της χθεσινής νεροποντής
κατέκαψε στο σώμα σου.
 
Ράβεις
με κλωστή υποκρισίας το στόμα
καθώς οι ανάσες ξεπροβάλουν
διάτρητες από μηνύματα αυτοχειρίας
όση ώρα τινάζεις τα ασπρόρουχα
της βραδινής απογαλάκτωσης.

Εμβρόντητη
στις βιτρίνες της μοντέρνας εποχής
λούζεσαι τα απόνερα της συνενοχής
που έθαψες στον κήπο της υπεροχής σου,
παίζοντας με κούκλες εισαγωγής
σε φρεάτια τεχνητής νοημοσύνης.
 
Στέγνωσαν πια τα δάκρυα
στα δελτία τύπου των οκτώ
και το πορτραίτο σου γέμισε
αγκαθωτούς ιδρώτες.
 
Δίπλα στο ομοίωμα
που έχτισες με γύψο
κοιμάσαι με τις ψείρες ανά χείρας
μιας και οι λοσιόν
δεν φτάνουν πια για όλους.


Αντώνης Χαριστός
από τις Αντιστί(κσ)εις, 2018
Ανθολογία ποιημάτων
της Υπερρεαλιστικής Ομάδας Θεσσαλονίκης