Κάποτε να ξαναβρεθούμε σε μιαν άλλη άνοιξη,
να περπατούμε σ’ έναν πιο λαμπρό ουρανό.
Να μη γνωρίζουμε πληγές, να μην υπάρχουν σύννεφα,
ν’ απλώνεται άνθινη διαύγεια ως τα βάθη της φωνής.
Μια πιο γαλήνια θάλασσα να μας δροσίζει.
Να σου δώσω το σχήμα μου, να μου δώσεις το σχήμα σου·
–σε μιαν αράγιστη ένωση
να μην μπορεί ούτε ο θάνατος να μας χωρίσει.
Να μας κοιτούν και να ζηλεύουν οι άγγελοι.
Τον ήλιο να μεθούν τα δάχτυλά μας
και στη φυλλωσιά τους να ξυπνούν τα θαύματα.
Στο πιο παρθένο κοίταγμα
να εξαχνωθούν τα βλέφαρά μας.
Νίκος Παπάνας
από τη συλλογή Πρώτη δημοτικού και άλλα, 2019
Αναρτήσεις
1 σχόλιο:
Ένα κουβεντολοϊ παράξενο
Σε δύο τρεις γραμμές
Φοβάμαι μην και φύγω
Φοβάμαι μην και δεν προλαβω
Άνοιξη τούτο το κορίτσι
Τι δουλειά έχουμε σε ένα κορίτσι μικρό;
Χειμώνες ,καλοκαίρια
Με προσπερνούν
Εϊ εγώ θέλησα να περπατησω μέσα στα σκοτάδια
Εγώ το ξανθό το κορίτσι
Χ αμογελαγα από θλίψη
Ως που μου γίνε συνήθεια
Θα συναντηθούν σε μία άλλη άνοιξη
Θα συναντήσουμε σε έναν άλλο τόπο
Μου πε κάποιος να μεγαλώσω
Μου άρεσει ο ήλιος
Όλοι οι μεγάλοι τυφλωνονται
Δεν με ενοχλεί ο ήλιος
Με ενοχλούν οι " μεγαλοι"
Τι δουλειά ε χουν όλοι αυτοί στο πάρτι μου ;
Γιατί μου γεμίζουν την άνοιξη με γκρίνια
Γερονταματα παππουλη
Μην σκας, έρχεται η άνοιξη
Ο Χάρος φορούσε πολύχρωμα
Κικη Ματέρη
Δημοσίευση σχολίου