Συντρίμμια εξαίσια

Περνώντας ὁ Μακρυγιάννης ἀπὸ τὴν Ἀθῆνα
μὲ τὸ μπαρουτοκαπνισμένο του ἀσκέρι
εἶπε καὶ τοῦ ἔστησαν ἕνα ἄγαλμα πεσμένο
κι ἀκουμπισμένο στὸν βωμό του δίπλα
σὲ ἔφηβο Ἀττικὸ κι ἀκέφαλο κορμὸ μιᾶς Ἀθηνᾶς
ὥρα τὸν κοίταγε πολλὴ τὸν μοσχοφόρο
γερμένος πάνω στὰ αἱματοτσακισμένα του
σὲ μάρμαρο ἀπιθωμένα ὀρνιθοσκαλίσματα
τῆς νέας γλώσσας φθόγγους τῆς παλιᾶς λαλιᾶς
καὶ στὸ ὄνειρο ποὺ εἶδε ἐκεῖ ἀποκοιμισμένος
ὁ ἐγγονός του γέρος τοῦ ἔλεγε γιὰ τὸ ἄγαλμα
πολὺ ἀγάπησεν ὁ Ρόμβος τὸν χτενισμένο νέο
γιὰ ἕνα μειδίαμα ποὺ εἶχε πάντα εὐχαρίστησης
ὅταν τὸν ἔβλεπε μετὰ τὶς ἀσχολίες τῆς ἡμέρας
ποὺ ὅταν νέος ἀπὸ τὴ ζωὴ ἐχάθη ὁ ὡραῖος παῖς
θέλησε ἀνάθημα στὴν Ἀθηνᾶ νὰ κάμει αἰώνιο
τὸν ἐραστή του μόσχο νὰ προσφέρει τρυφερό
στοὺς μέλλοντες χαμογελώντας νέος αἰῶνες
μὰ ἡ ἔκφραση αὐτὴ ποὺ ὁ γλύπτης εἶχε πιάσει
σὲ μιὰ τῆς τέχνης σπάνιας ἐμπνεύσεως ἀναλαμπή
ἔμεινε θαμμένη μετὰ τῶν Περσῶν τὸ πέρασμα
μέχρι ποὺ νέα τοῦ ἔκαμες παπποὺ πατρίδα ἀπό
συντρίμμια ἐξαίσια τῆς πέτρας καὶ τῆς γλώσσας

Χάρης Ιωσήφ
από τη συλλογή Το νησί των ιδανικών Ιουλίων, 2019